Dit geboorteverhaal wordt dit keer niet door mij als geboortefotograaf verteld maar door de mama (Tessa) van baby Zyana. Zyana is op donderdagavond 18 juli thuis geboren in een van de mooiste steden van Limburg.
De afgelopen weken heeft Tessa ons meegenomen tijdens een aantal moeilijke weken in haar zwangerschap. Je verwacht een roze wolk, maar wat als deze roze wolk er niet is. In een vijftal blogs heeft ze getracht haar verhaal te vertellen. In de hoop dat het andere mama’s in dezelfde situatie kracht kan geven en (h)erkenning.
Vaak blijkt dit onderwerp nog een taboe maar de praktijk laat zien dat heel veel a.s. mama’s last hebben van mindere dagen die net iets langer duren dan gewenst. In haar laatste blog hebben we kunnen lezen dat het met hulp, rust en een aantal aanpassingen alweer een heel stuk beter ging. In deze laatste blog verteld ze het geboorteverhaal, een thuisbevalling van hun derde meisje.
De laatste loodjes
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Dit keer meer dan ooit….
Inmiddels 37 weken en de buik is behoorlijk onrustig. Bij de minste inspanning harde buiken en oefenweeën. Meer rust… is moeilijk met al 2 kleine druktemakers om je heen. Amayah is net een paar dagen 4, Eleana eind juli 2… maar we hebben de verjaardagen gezamenlijk gevierd voordat de baby geboren wordt. Voor mijn eigen rust, maar zeker ook voor de meisjes omdat die het recht hebben op hun portie aandacht.
Door de groeiende onrust in mijn buik heb ik steeds vaker het gevoel dat deze baby eerder gaat komen. En zodoende heb ik ook al een aantal avonden wat ze noemen een valse start. Regelmatige weeën die niet weg lijken te gaan na een douche of iets dergelijks. Maar wanneer de verloskundige dan komt kijken is er niet voldoende activiteit om te spreken van een actieve bevalling.
Er komt wel langzamerhand wat ontsluiting. Maar niet noemenswaardig. Vaak als ik probeerde te slapen ondanks de weeën viel ik blijkbaar toch in slaap… en werd paar uur erna teleurgesteld wakker: weer geen baby.
38 weken zwanger – nog geen baby…
Deze teleurstellingen en de onzekerheden (is het nou wel of niet begonnen?!) waren zeer uitdagend voor mijn gemoedstoestand. Zoals ik het omschrijf; mijn brein vond het nog erg moeilijk dat te verwerken. Plus, fysiek was ik er ook echt wel klaar voor en klaar mee om eerlijk te zijn. De hittegolven maakten het er niet makkelijker op.
Tegen de 38 weken aan, zat ik er behoorlijk doorheen, dit kon niet te lang doorgaan. De invloed op mijn gemoedstoestand was enorm en er waren alweer serieuze zorgen voor een depressie op de loer. Na een stevig gesprek met mijn man en moeder, die beiden hun zorgen uitspraken, in combinatie voor mijn grote angst in een postnatale depressie te belanden, hebben we deze zorgen bij de verloskundige gelegd. We hebben inmiddels afgesproken 2 maal in de week controle te hebben, om alles goed te monitoren.
De situatie werd er niet beter op en donderdag 18 juli spraken we met de verloskundige die ook bij de bevalling van Eleana aanwezig was. Hier hoorden we dat we een doorverwijzing naar het ziekenhuis kregen voor een geplande inleiding… niet hoe we het graag hadden gewild, maar voor mijn eigen bescherming kon deze zwangerschap maar beter een “einddatum” hebben. Wellicht gaf mij dat het steuntje in de rug wat meer los te laten… en wie weet begint het dan alsnog vanzelf!
De vraag of ik nog eens gestript wilde worden, liet ons even twijfelen. Enerzijds deed het vorige keren vrijwel niks behalve even flinke harde buiken en heftige oefenweeën die na een uur weer stopten. Anderzijds dacht Jeff juist weer: “Of we kiezen nu voor rust en weten dat die datum gepland gaat worden, of we geven de natuur nog een kans”. Ik koos toch voor strippen, baadt het niet, schaadt het ook niet, toch?!
Strippen voor de bevalling
17:45 werd ik gestript en de verloskundige waarschuwde me nog dat ze het wel even goed grondig doet, om zeker te zijn dat de vliezen goed loskomen. Nou, dat heb ik geweten: Au! 😉
We sloten het gesprek af en ze liet nog weten dat ik maar meteen moest bellen zodra er regelmatige weeën zijn, ze heeft zelf dienst die avond en zal dan even komen pijlen of ze er wat mee kan. Top! Fijn idee dat zijzelf, die ons het beste kent van het team, dienst heeft.
18:00 halen we de meisjes op bij de gastouder, kletsen nog wat na en na groeiende zeurend gevoel in mijn onderbuik en bekken, geef ik Jeff het seintje naar huis te willen. We zitten net in de auto en de eerste wee doet zijn intrede en die was niet zuinig! Ik had er volle aandacht voor nodig. Jeff grapte nog: “ja jij wilde gestript worden, jij wilde nu bevallen!” Eenmaal bijgekomen relativeerden we nog dat het 18 juli is, de datum waarop Jeff altijd zei dat de baby zal komen… het zal ons benieuwen! Nog geen twee straten verder, weer een wee, net zo stevig. Hoe frustrerend dan dat er een precies dán een vuilniswagen de weg blokkeert en we voor geen mogelijkheid erlangs kunnen!
Nog een wee en al groeiende druk vanonder. Jeff begint inmiddels ook door te hebben dat dit zeer waarschijnlijk wel de Real Deal is. Yes! We zijn voorbij de vuilniswagen, gauw naar huis! Aantal weeën verder, thuis aangekomen, puffend de trap op en in bed geploft. Heftig! Elke 2 minuten komen ze zeker wel. Jeff gaat gauw de meiden wassen en naar bed brengen.
Kraamverzorgende en geboortefotograaf voor de thuisbevalling paraat
Zodra ik kans zie bel ik gauw de verloskunde. “Onze” verloskundige heeft de avonddienst vanaf 20:00u dus krijgen 20min na het telefoontje eerst nog even een andere over de vloer. Gelijk Mirjam en kraamverzorgende op de hoogte gebracht dat dit waarschijnlijk wel door gaat zetten. Mirjam – met Eleana’s snelle geboorte in haar achterhoofd – sprong meteen in de auto.
Rond kwart voor 8: Net geen 4 cm ontsluiting maar nog niet heel veel spanning op de vliezen is de conclusie. Ik dacht dat mijn hoofd explodeerde: hoe kan dat?!! Deze verloskundige belt ondertussen onze lieve verloskundige Cecile die haar vertelt wel bij me te blijven. Ze kent immers ons verleden waarbij Eleana binnen 2u was geboren zodra de actieve bevalling eenmaal begon, nadat ze mijn vliezen had gebroken (actieve bevalling spreken ze pas van bij regelmatige krachtige weeën en 4cm ontsluiting). Ze zou er rond half 9 zijn. Ik kreeg inmiddels al opkomende persdrang en rond 20:00 is dan toch echt de actieve bevalling ingegaan: duidelijke spanning op de vliezen en 4cm ontsluiting. Dit stopt niet meer: ooh wat was ik opgelucht om die woorden te horen! Yes, kom maar baby, we zijn er helemaal klaar voor. Ik wil je vasthouden, kussen, je heerlijk verslavende nieuwe-babygeur ruiken!
Eindelijk is “onze” verloskundige er! Daar ben ik zo blij om, ze voelt vertrouwd en heb volle vertrouwen dat ze gaat helpen deze baby geboren te laten worden. Blijkbaar is ergens tussendoor ook Mirjam binnengekomen, maar dat moment herinner ik me niet goed. Achteraf hoor ik ook dat Jeff tussendoor even met de kinderen bij me is gaan kijken omdat ze erg van streek waren door alle commotie in onze kamer en mama die geen weltrustenkus kwam geven. Na uitleg dat de baby komt en mama even bezig is zijn ze zoet gaan slapen. Ik heb het niet meekregen.
Het breken van de vliezen
Ik ben alle benul van tijd inmiddels kwijt, de persdrang is alweer zo heftig en krijg nauwelijks tijd bij te komen tussen de weeën door. Bij 6cm ontsluiting stelt de verloskundige voor toch de vliezen te breken. Initieel wilden we dit niet omdat we dachten dat de persdrang bij de vorige bevalling zo vroeg kwam door het breken van de vliezen.
Deze bevalling bewijst dus dat dit niet het geval is en ze benadrukt dan ook dat dit gewoon de manier is waarop mijn lijf kindjes baart. Intens, heftig en snel. Maar ze denkt wel dat het breken van de vliezen wat druk weghaalt. Ik twijfelde niet eens meer: breek maar! En ja. Het gaf even opluchting. Even. Heel even. En daar gingen we weer. Ik wist me geen houding meer te geven. Rug, linker of rechter zij, niks was te doen. Of ik niet nog een keer op “all fours” wilde, zodat ik d.m.v. billen hoog te houden de zwaarte kracht wat kan laten meewerken dat de druk misschien wat minder is. Ok, doen we. Al was het omdraaien onhoudbaar.
Verschrikkelijke druk en wist mijn lijf bijna niet te bewegen. Met elke wee perst mijn lijf automatisch al. Ik kon het echt niet helpen. Gelukkig mocht het ook, ze weet immers en bevestigt ook dat deze druk niet tegen te houden is. Die erkenning is zo een steun voor mij! Net na half 10 krijg ik dan eindelijk groen licht om echt te gaan persen.
Amayah gaf al weken aan bij de geboorte te willen zijn. Jeff overlegt snel met de verloskundige die hem vertelt haar dan wel heel snel te moeten halen, dit duurt niet lang meer want ze ziet het hoofdje al goed. Hij plukt haar zo uit bed en met een duf hoofd komt ze op Jeff zijn schoot zitten, naast mij. Ik herinner me nog dat ze kort over mijn hoofd aait en zegt: “het komt goed mama, doe maar rustig”. De lieverd! Bijzonder meisje <3
Ik zit nog altijd op mijn knieën, voorover gebogen met mijn bovenlijf op een kussen leunend. Veel prettiger dan op de rug zoals de vorige keer: ik heb het gevoel dat ik de snelheid waarin de baby daalt veel meer kan doseren. Eleana was er in 11min, voor mij overviel die snelheid mij best wel. Nu kon ik veel beter verwerken dat deze baby dan toch écht geboren werd. Geen valse start meer. Paar minuten verwijderd van de eerste ontmoeting. Meisje of jongetje, het eerste knuffelen, kussen, snuffelen en bewonderen!!
De vorige keren durfde ik niet zelf te voelen aan het hoofdje. Ditmaal wilde ik echt zelf alles voelen, ervaren. Dus heb ik het hoofdje vastgehouden en geaaid vanaf dat de kroning begon. Na beetje hulp van de verloskundige was het hoofdje geboren!
Welkom baby – een derde meisje
Op de tast al het gezichtje kunnen voelen, dit was zo intens! Zo bijzonder om te voelen. Nog een beetje hulp met de schoudertjes en toen was de baby daar! Meteen ging ik rechterop zitten, hummeltje lag tussen mijn benen en in een seconde zag ik dat we een derde meisje hebben gekregen! Ik pakte haar meteen door naar mijn borst. De opluchting dat ik heb ervaren dit keer is bijna niet te beschrijven. Maar de foto die Mirjam heeft weten te maken laat het perfect zien. Zó een ontlading, zó verliefd: op 18 juli om 21:54 is onze Zyana geboren! Met haar +-52cm en 3320 gram is ze de grootste van het stel.
We waren op slag verliefd tot over onze oren. Jeff voelt zich een koning te rijk met 3 prachtige meiden: en wat is hij een vreselijk leuke en lieve meisjes-papa! Amayah wilde gelijk dit kleine zusje komen knuffelen. Ze wist al dat het een meisje was, want, zoals ze zei “ik wilde alleen maar een meisje dus ik wist dat het een meisje was!” Later nog eens gevraagd of ze de bevalling eng vond, en kreeg iedere keer een volmondige “nee hoor mama, want mijn zusje kwam eindelijk!” Zo trots op haar, voor de tweede keer grote zus geworden en zo wijs, liefdevol en zorgzaam. Datzelfde kan ik ook over Eleana zeggen; de volgende ochtend sloot die helemaal verliefd kleine Zyana in haar armen en overlaadde haar met kusjes. Zyana boft maar met zulke zussen.
De dagen die volgen zat ik op een enorme roze wolk. Geweldige start, Zyana doet het fantastisch, de borstvoeding loopt als een trein, ik herstel goed en vooral belangrijk: ik ben zo verliefd! Geen greintje depressie of afstandelijke gevoelens. Zo blij en opgelucht.
Ja, er bestaat een kans dat er nog wat ontwikkelt, maar deze geweldig goede start neemt niemand ons af!
