Geboortefotografie Roermond – Teun. Het is een doordeweekse dinsdag wanneer rond 13:00 uur mijn telefoon gaat. Aan de telefoon krijg ik een hele enthousiaste aanstaande vader die graag meer wil weten over geboortefotografie. Samen met zijn vriendin verwachten ze hun eerste kindje. We blijken elkaar eerder ontmoet te hebben in de verloskamer vlak na de geboorte van hun petekinderen: de tweeling Joep en Sofie.
Wanneer verwachten jullie de geboorte?
Na een leuk gesprek vraag ik ze wanneer ze hun kleintje verwachten: “Nou, eigenlijk aanstaande donderdag…” Vrij snel besluiten we dat, ondanks dat het kort dag is, we wel de tijd nemen om samen alles door te nemen. Marlous blijkt sinds afgelopen zondag opgenomen te zijnen sindsdien zitten ze in een behoorlijke achtbaan van emoties die alle kanten opgaan.
We spreken af dat ik een dag later bij ze langskom in het ziekenhuis. Mocht dit kleintje zich nog voor onze kennismaking melden dan mogen ze me uiteraard bellen.
Gelukkig blijft mijn telefoon die nacht rustig en de volgende dag mag ik Marlous en Jeroen ontmoeten. Al bij binnenkomst zie ik dat vooral Marlous erg gespannen is. Ik besluit vooral Marlous en Jeroen aan het woord te laten, want ze hebben nogal wat meegemaakt het afgelopen 1,5 jaar.
Een moeilijke periode
Dit verhaal begint eigenlijk ruim drie jaar geleden. Marlous krijgt een standaard oproepje voor een bevolkingsonderzoek. Vrij nonchalant gaat ze keurig naar de afspraak tot de uitslag bekend is. Marlous blijkt veel onrustige cellen te hebben in haar baarmoederhals en een virus met zich mee te dragen. Meerdere operaties zijn onvermijdelijk en voordat ze het weet krijgt ze meerdere ingrepen om de gevreesde baarmoederhalskanker voor te kunnen zijn. Ondanks dat dit een emotioneel zware periode is, herstelt ze gelukkig goed en in deze moeilijke periode van onderzoeken, behandelingen en operaties ontmoet ze de liefde van haar leven.
Door de heftige periode die achter Marlous ligt, groeien ze snel naar elkaar toe en sinds carnaval 2018 zijn ze onafscheidelijk van elkaar. Dolgelukkig zijn ze met elkaar en ze willen niets liever dan de rest van hun leven met elkaar delen. Regelmatig gaan Marlous haar gedachten naar haar moeder waar ze in 2011 in krap drie weken afscheid van heeft moeten nemen. Hoe graag had ze Jeroen voorgesteld aan haar moeder, had ze haar moeder naast zich gehad tijdens alle nare onderzoeken, maar ook nu het goed met haar gaat. De vragen voor haar moeder die nooit op zijn en die ze nu zo graag zou willen stellen. Ondanks dat Jeroen haar moeder niet heeft gekend voelt hij haar pijn feilloos aan en doet hij alles wat in z’n macht ligt om haar te steunen en er voor haar te zijn.
Intense momenten
Tijdens haar operatie werd Marlous al medegedeeld dat als ze graag kinderen zou willen ze hier beter niet te lang mee kan wachten. De kans dat er een moment komt dat haar baarmoeder verwijderd zal worden is aanwezig. Allebei weten ze dat ze de rest van hun leven met elkaar willen delen en daarom besluiten ze in 2019 om de anticonceptie in de prullenbak te gooien. Ze kunnen hun geluk niet op wanneer ze een aantal maanden later een positieve test in handen hebben. Tijdens de echo blijkt echter dat de zwangerschap zich niet op de juiste plek heeft ingenesteld. Intens verdrietig moet Marlous in december 2019 een operatie ondergaan vanwege een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Nog geen uur zijn we aan het praten wanneer Marlous dit verhaal aan me verteld. Aan het tempo van haar stem, de traan die af en toe langs haar wang loopt en de rode vlekjes die op haar huid verschijnen, is te zien wat dit met Marlous allemaal gedaan heeft.
Een zwangerschap kondigt zich aan
Maar nu een jaar na de laatste operatie zijn ze in blijde verwachting,. Inmiddels 33 weken zwanger en totaal onverwachts breken op een zondagochtend haar vliezen. Er gaat zoveel door ze heen: wat staat ze te wachten?
Gelukkig blijkt uit de eerste controles in het ziekenhuis dat hun kleintje het prima doet. Wel blijkt Marlous een bacterie te hebben waardoor waarschijnlijk de vliezen zijn gebroken. De komende dagen krijgt ze medicatie om de longetjes van hun kindje zo goed mogelijk voor te bereiden op de geboorte. Ook krijgt Marlous gelijk een test om zeker te weten dat ze het gevreesde Covid-19 virus niet met zich meedraagt. Gelukkig is deze test negatief en over 72 uur volgt de tweede test.
De bevalling nadert..
Na overleg met de artsen en verschillende onderzoeken, is besloten om de bevalling op donderdag 10 december in te leiden. De planning is dat ze om 06:00 uur gewekt zal worden en na de overdracht van de dienst rond 07:30 uur er gestart zal worden met de inleiding. Zo goed als het kan proberen ze nog wat slaap te krijgen, maar de spanning is toch te hoog.
Door de drukte op de afdeling en de goede conditie van het kleine wondertje, wordt de inleiding iets opgeschoven naar de middag. Wanneer na controle blijkt dat haar lichaam nog niet klaar is om te bevallen, wordt besloten er nog een nachtje overheen te laten gaan. In het voorbijgaan wordt nog gevraagd naar de tweede coronatest. Chips, die tweede test…. en weer komen de bekende wattenstaafjes voorbij die door je neus prikken tot je denkt: “hoe ver kan dat staafje nog gaan?” Maar gelukkig is ook deze test negatief.
Vrijdag 11 december
Met hetzelfde tijdstip als de dag daarvoor wordt Marlous rond 06:00 uur gewekt met het plan om de inleiding te gaan starten. Maar de volgende ochtend is de ontsluiting nog gelijk. Ze zal eerst verdergaan met de medicatie om haar baarmoeder klaar te maken voor de bevalling. Het is nog te vroeg om te starten met weeënopwekkers. Na drie keer de medicatie ter voorbereiding van de inleiding te hebben gehad, wordt besloten die avond niets meer te ondernemen. Ineens komt de gedachten bij ze naar boven of het alsjeblieft geen keizersnede mag worden. Zolang Marlous geen koorts gaat ontwikkelen en de conditie van het kindje goed blijft, zal hier niet voor gekozen worden. Deze woorden geven gelukkig rust.
Zaterdag 12 december
Het wachten heeft zich geloond, want de volgende ochtend heeft Marlous 2-3 centimeter ontsluiting en voelt de verloskundige dat het hoofdje goed ligt en licht aandrukt. De vliezen zijn inmiddels gebroken en rond 12:00 uur zijn de weeën goed voelbaar voor Marlous. Ineens gaat het snel en laat Jeroen weten dat Marlous al 4-5 cm ontsluiting heeft. Gelukkig ben ik al onderweg. Wanneer ik rond 14:30 uur het ziekenhuis binnenkom, komen Marlous en Jeroen me tegemoet. Ze zijn onderweg naar de anesthesie, omdat de weeën zo krachtig zijn en Marlous onzeker wordt of ze dit wel gaat volhouden.
Daar zitten Jeroen en ik dan, wachtend op de gang tot Marlous met een glimlach terugkomt en de pijnmedicatie zijn werk doet. Na een paar minuten vliegt er ineens een verpleegkundige langs die zegt: “Het gaat snel.” Een volgende verpleegkundige komt langs en heeft een couveuse bij zich. Jeroen en ik kijken elkaar en en zeggen: “Het gaat ons toch niet gebeuren dat we dit gaan missen.”
Gelukkig gaan niet veel later de deuren open en wordt ze met een sneltreinvaart naar de verloskamer gebracht. Ruim 7 centimeter, wat een prestatie.
Nu komt het wel heel dichtbij
Marlous oogt voor de fase waar ze in zit behoorlijk ontspannen en richt zich duidelijk op Jeroen en de verloskundige. Eenmaal terug op de kamer lijkt het iets rustiger te zijn geworden, maar vrij snel bereikt ze toch volledige ontsluiting. Bij de start van de laatste fase blijkt dat hun kleintje nog wel iets mag zakken in het bekken. Om nu al actief te gaan persen zal hun kleintje en Marlous alleen maar uitputten. Ze besluiten daarom om de weeën nog even op te vangen. Zodra ze ook maar iets naar haar zij draait neemt de druk flink toe. Gek, op haar zij voelt ze de persweeën wel, maar op haar rug lijkt het wel alsof ze op eigen kracht alles moet doen. Wat gaat dit snel allemaal. Niet veel later mag ze weer gaan starten met persen.
De tijd begint te dringen..
Gezien de termijn en de soms dalende hartslag, wordt ze voorbereid dat ze een beetje zullen gaan helpen om hun kindje binnen enkele weeën geboren te laten worden. Ze legt zich er gelukkig bij neer en na een aantal pittige weeën wordt om 17:23 uur een prachtig klein mannetje geboren.
Emotioneel, een beetje overvallen en zo ontzettend dankbaar rollen de tranen over de wangen van Marlous en Jeroen. Deze kleine stoere jongen mag de naam Teun dragen en direct valt al op wat een mooi gewicht hij heeft voor 34 weken en twee dagen zwangerschap. Zijn kleur is ook zo mooi, wat aangeeft dat hij een hele goede start heeft.
Wat is hij klein..
Dankzij zijn goede start mag hij vrij snel nog even terug bij Marlous en is er iets meer tijd voordat hij onderzocht zal worden op de afdeling neonatologie. Wanneer de kinderarts ook nog besluit dat Teun gewoon bij mama en papa op de kamer mag blijven, kan hun geluk niet op.
Lieve Marlous en Jeroen, wat een achtbaan van emoties met een prachtig resultaat. Zoveel liefde verpakt in zo’n klein volmaakt kindje. De start van een nieuwe stap in jullie leven. Jullie zijn een fantastisch team en Teun heeft een bijzonder mooi plekje gekregen om te mogen opgroeien. Het was een bijzonder mooi voorrecht de geboorte van jullie kindje en alle eerste momenten te mogen vastleggen. In een periode waarin de wereld op zijn kop staat en een allesoverheersend virus ons allemaal in de greep heeft, is dit pakketje liefde geboren.
Lieve Teun, jij bracht zoveel vreugde, zoveel liefde en zoveel kracht. We zijn zo blij dat jij er bent. Maak al je dromen waar en koester die lieve papa en mama waarbij jij groter en groter mag groeien.
Mirjam Cremer & Diede Verschuuren Geboortefotograaf en schrijver van geboorteverhalen
Pure Life Geboortefotografie: Gespecialiseerd in zwangerschap– geboorte- en Newbornfotografie werkzaam in de Regio’s Zuid-Limburg, Noord en Midden-Limburg, Noord-Holland, Zuid-Holland, Brabant, Gelderland en Utrecht
Wil je graag meer weten over een geboortereportage of een vrijblijvend kennismakingsgesprek?
We maken graag tijd voor jullie, neem gerust contact met ons op.