Mijn partner Lowis en ik, beiden 29 jaar toen ons eerste zoontje Jort geboren werd op 11-09-2016 op de bijzondere geboortetijd 12:34uur (1,2,3,4). Alles valt in deze mooie maand september voor ons samen: Lowis is meester, 30 jaar, en vader geworden, we zijn deze maand inmiddels alweer 13 jaar samen, Lowis werkzaam als leerkracht in het basisonderwijs en ik als verloskundige in mijn eigen verloskundigenpraktijk La Vie.
De verloskundige die bevalt
Wellicht hebben jullie mijn zwangerschap gevolgd op de facebookpagina van de verloskundigenpraktijk. Dit wordt mijn laatste verhaal dat ik met jullie wil delen omtrent dit geweldige avontuur van het krijgen van mijn eerste kindje. Hoe is het nu als verloskundige om zelf te bevallen, zelf voor het eerst moeder te worden? Hoewel ik tot aan mijn eigen zwangerschap nooit met het ‘alternatieve’ bezig ben geweest, is dit tijdens mijn zwangerschap enorm veranderd.
Ik ben mij zeer gaan interesseren in de alternatieve geneeswijzen. In de toekomst zal ik mij als verloskundige verder willen ontwikkelen in de homeopathie binnen de verloskunde. Omdat ik vanaf 36 weken, na 20 weken harde buiken te hebben gehad, nauwelijks meer last hiervan had en praktisch alles weer kon doen en laten, en ik mij geweldig goed voelde, genoot ik met volle teugen van mijn zwangerschap. De 41 weken naderden en ik was er alles behalve klaar mee. Ik zei ook tegen iedereen, ik ben er klaar vóór maar niet klaar mee. Zolang de controles goed zijn, wachten we gewoon af totdat de natuur beslist wanneer de baby klaar is om geboren te worden. Met de kennis die ik als verloskundige heb omtrent de inleiding, was dat wel het aller laatste wat ik wilde dat zou gebeuren.
Angsten, ook ik heb ze
Hoewel mijn zwangerschap angsten heeft gekend, angst voor vroeggeboorte door de dermate vele harde buiken die ik had, is het toch heel typisch dat ik op de valreep met 41+6wk alsnog ingeleid moest worden omdat dit kleine spookje niet uit zichzelf geboren wilde worden. Als verloskundige weet je wat je te wachten staat, maar met dit scenario had ik tot op de laatste dag (bijna) geen rekening gehouden. Gevochten heb ik, tot het laatste moment, tot de laatste dag, tot dat het echt niet anders kon, om mijn grote droom om thuis in bad te bevallen te realiseren. Toen op zaterdag 10-09-2016 met 41+5wk tijdens de controle in het ziekenhuis bleek dat er geen druppel vruchtwater meer te zien was en de hartslag van mijn kindje in de buik daar negatief op reageerde gaf ik de strijd op. Dit kindje was natuurlijk het aller belangrijkste, en het was tijd om hem/haar een handje te helpen om geboren te gaan worden.
Een inleiding werd een feit. Tranen had ik in mijn ogen toen dit tot me doordrong. Wat ik tegen mijn eigen cliënten vaak zeg, is dat het geboorteplan totaal anders kan verlopen omdat bevallingen niet te plannen zijn. Dit werd me bij mijn eigen bevalling nogmaals heel duidelijk. Alles wat ik niet wilde gebeurde toch: Een inleiding, een weeënstorm, weeënremmers, weeënopwekkers, alle toeters en bellen werden uit de kast getrokken. De oerkracht die ik tijdens de weeën voelde, de onmacht, dwars door alle tranen de kwetsbaarheid en pijn heen voelde ik me volledig overgedragen.
Veilige handen
In de veilige handen van mijn collega, en in handen van de artsen van het ziekenhuis. Een ruggenprik bleek nodig. Nodig voor mij maar ook voor mijn kindje. De enorme weeënstorm was te heftig voor mij maar ook voor hem. Zijn hartje daalde regelmatig en er was weinig pauze tussen de weeën om te herstellen. Het woord keizersnede hing mij boven het hoofd maar bleek gelukkig godzijdank niet nodig! Tranen kreeg ik in mijn ogen tijdens de bevalling omdat ik een enorm gevoel van falen had. Hoe kon het toch gebeuren, ben je zelf verloskundige, heb je dit alles totaal niet meer in de hand.
Zoals ik bij het bespreken van het geboorteplan tegen mijn cliënten zeg, laat alles los, laat alles over je heen komen tijdens je bevalling. Je hebt het niet in de hand, wat gebeuren moet zal gebeuren. We doen er alles aan om je zo goed mogelijk te begeleiden om je kindje zo rustig en gezond mogelijk op de wereld te helpen. Maar bij mezelf dacht ik er anders over. Ik zou het wel regelen, ik had het onder controle…. Nee, ook als verloskundige moet je het loslaten en heb je je eigen bevalling niet onder controle. Grote les die ik hieruit heb geleerd. De dingen gaan zoals ze gaan.
Dat gevoel is niet te beschrijven
Pas een aantal dagen na de bevalling kon ik trots zijn op mezelf. Wat me raakte waren de woorden van een cliënt; Veroniek je hebt er alles aan gedaan, en je hebt het goed gedaan! Het is dan niet de ‘droombevalling’ die ik voor mijzelf en vooral met name voor mijn baby voor ogen had, maar wat ben ik trots. Trots, dolgelukkig en ontzettend blij ben ik, dat ik mijn kindje op de wereld heb gezet, en Lowis stralend van geluk onder begeleiding van mijn lieve collega Esther, gelijk na de geboorte dat heerlijke warme naakte lijfje op mijn buik legde. Dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Ik kan er geen woorden voor vinden die dat gevoel het beste evenaren. Het was een overweldigend, euforisch en heerlijk gevoel. Niet liefde op het eerste gezicht maar het was veel meer, het ging veel dieper dan dat, het was gelijk houden van!
Dankbaar en zo gezegend voel ik me
Dat ik nu zelf zwanger geweest ben, en zelf bevallen ben, maakt mij geen betere verloskundige. Maar het heeft mij als verloskundige wel degelijk enorm veranderd. Ik kan mij nu veel beter inleven in mijn cliënt. Ik besef nog vele duizenden malen meer hoe diep dit gevoel gaat voor je eigen kindje. Hoe mooi mijn vak is. Hoe prachtig dit wonder is, het dragen en het krijgen van een baby, een moeder te worden! Het verdriet, de teleurstelling, het geluk wat gepaard gaat bij dit alles. Wat zal ik anders bij een bevalling staan. Hoe leuk zal het zijn om straks in de kamer waar mijn zoontje geboren is andere kindjes geboren te zien worden! Wat ben ik gezegend. Gezegend met een prachtige zoon, een geweldig beroep, de liefste collega’s, een mooie toekomst! Bedankt voor al jullie reacties, felicitaties en medeleven gedurende mijn zwangerschap, bevalling en kraambed! In december mag ik weer werken, misschien tot ziens in de praktijk! Liefs
Veroniek van Geenen Verloskundigenpraktijk La Vie
