Afgelopen maandag was het zover, na zes jaar voorbereiding, heel wat uren piekeren, een pittige selectie en loting breekt de dag aan. De dag dat ik mag starten met de opleiding verloskunde in Maastricht.
Meer dan 60 nieuwe studenten kunnen niet wachten om zoveel mogelijk over dit vak te mogen te mogen leren. Een opleiding waarbij iedereen je voor de start al waarschuwt dat het een zware studie is zowel qua inhoud, als psychisch. Gelukkig is er in de eerste week rekening gehouden met de starttijd en beginnen de colleges op 1 dag na om 11:00 uur in de ochtend.
Vanaf de eerste dag wordt ons duidelijk gemaakt dat de hele opleiding gericht is op eigen verantwoordelijkheid en zelf initiatief nemen. Je vormt met een deel van je klas een onderwijsgroep (die per blok wisselen) en daar werk je gedurende de opleiding heel intensief mee samen. Direct merk ik dat leren anno 2019 toch heel anders gaat dan in de tijd dat ik mijn H.E.A.O. afronden.
Probleem Gestuurd Onderwijs
Er wordt ons geleerd om te leren volgens het Probleem Gestuurd Onderwijs systeem waarbij je zelf studeert en de geleerde stof n.a.v. een casus of opdracht samen met elkaar bespreekt. Wanneer ik de eerste dag dwalend door de gangen loop, mijn rooster bekijk waar ik echt geen wijs uit kom en de vele wachtwoorden bekijk die we gekregen hebben dwaal ik af in gedachten. Ik vraag me af: “Waarom wil ik dit zo graag, ik heb toch de mooiste baan ooit als geboortefotograaf. Waarom doe ik mezelf dit aan”. Even denk ik: “Kan ik nog terug, hoe ga ik al die stof die we gaan krijgen eigen maken?”. Dat het veel zou zijn daar was ik wel op voorbereid maar na dag 1 was ik redelijk in shock en ben op automatische piloot naar huis gereden.
Een van de volgende dagen bezoeken we de Universiteit Maastricht en worden we begeleid door twee leuke meiden die al verder zijn in hun studie. Ze worden onze buddy’s en zullen ons begeleiden met allerlei dingen waar we tegenaan lopen als eerstejaars. Heel fijn want ze weten echt ontzettend veel over de opleiding en zorgen ervoor dat je nog enthousiaster wordt dan je al bent.
Op de helft van de rondleiding geeft een van de twee aan: “Als je hier afslaat dan kom je in de snijkamer, die gaan jullie in je derde jaar nog bezoeken”. Verbaasd kijk ik haar aan en vraag voorzichtig: ”De snijkamer waar is dat voor bedoeld?”. Je raadt het al, daar ga je dus anatomie in “overledene” lijve zeg maar zien…… Gelukkig hebben we daar nog even de tijd voor om ons daar op voor te bereiden.
De dagen die volgen krijgen we steeds meer uitleg over de wirwar aan systemen waar je allemaal gebruik van maakt. Maken we kennis met onze persoonlijke studiebegeleiders en krijgen we uitleg over het gevreesde bindende studieadvies aan het einde van leerjaar 1.
Terug naar de schoolbanken
Gelijk de eerste week merk ik al dat ik in het bedrijfsleven en daarna binnen mijn eigen bedrijf redelijk verwend ben geworden. Ik kijk om mee heen maar ik zie geen koffie, cappuccino of broodjes. Tja daar zit je dan zonder eten en drinken want tja daar had ik helemaal niet aan gedacht om dat mee te nemen. Gelukkig heb ik inmiddels ontdekt dat je bij de Universiteit heerlijke cappuccino krijgt en weet een van de leraressen me te vertellen waar een lekkere lunchbar is. Maar laat ik me nu maar aanpassen en keurig eten en drinken meenemen.
Tegen donderdag weten we al zoveel meer dan voor we begonnen en slaat de eerste schrik om in de passie die ik voor dit vak heb. Ben ik verbaasd over hoe zelfstandig de meiden om me heen zijn en hoe goed ze het oppakken om alleen zonder je familie, soms aan de andere kant van het land op kamers te wonen.
Tijdens mijn studie wil ik mijn werk als geboortefotograaf niet missen en dankzij de onmisbare hulp van Diede is dit ook mogelijk. Voor deze week verwachten we twee geboortes en leg ik (wanneer het moment zich voordoet) uit aan mijn klasgenoten dat ik ongeveer 3 keer per maand een geboorte zal vastleggen en dan niet aanwezig zal zijn tijdens de lessen. Ook mijn telefoon zal ik binnen handbereik houden en dan scheelt het toch wel heel veel als we allemaal dezelfde passie hebben en weten hoe belangrijk een geboorte is.
Een geboorte is niet te plannen dus ik zal net als bij eerste drie jaar dat Pure Life Geboortefotografie bestond (toen ik nog 32 uur bij een bank werkte) zoveel mogelijk vooruit gaan werken. Die eerste week is vanwege alle uitleg van de wirwar aan systemen zo belangrijk dat ik toch wel heel blij ben als het donderdagochtend is en de kindjes zich nog niet hebben aangekondigd.
Toch een geboorte…
Het is rond 11:00 uur wanneer ik een berichtje krijg van een van de mama’s dat haar vliezen gebroken zijn. Er zijn nog geen weeën, mijn camera heb ik meegenomen dus geen enkele reden om te stressen. De dag blijft verder rustig tot ik even later een bericht krijg dat de tweede mama dat haar keizersnede a.s. vrijdag zal plaatsvinden. Gelukkig hebben we op de meeste vrijdagen geen les maar was het wel zo dan was ik na de keizersnede terug naar de schoolbanken gegaan.
Wanneer ik die avond naar huis ga realiseer ik me hoe goed en onderbouwd deze opleiding in elkaar steekt. Ben ik enorm onder de indruk van de persoonlijke begeleiding die je krijgt en hoeveel moeite ze voor je doen om van deze opleiding een succes te maken. Inmiddels is de nieuwe manier van leren niet meer zo vaag en kom ik erachter dat het inderdaad werkt. Door samen de theorie te bespreken die je vooraf leert ga je zo ontzettend vooruit in de kennis die je opdoet.
De start van de studie verloskunde en twee nieuwe levens
Nog maar een paar weken en de eerste stage zal al gaan starten. In slecht twee jaar krijg je de meeste theorie van een verloskundige geleerd, bouw je een portfolio op en ga je met zoveel vaardigheden aan de slag. Gelukkig blijft de vaardigheid van de snijkamer me nog even bespaart.
Wanneer ik rond 18:00 uur een berichtje krijg van mama 1 dat het nu echt is begonnen denk ik stiekem nog een keer aan hoe bijzonder deze combi is. Overdag in de studieboeken om zoveel mogelijk te weten te komen over de ontwikkeling en geboorte van een nieuw leven en daarnaast ook nog het moment van een nieuw leven mogen vastleggen met een geboortereportage.
Het wordt een drukke avond, nacht en morgen want de twee kindjes blijken achter elkaar geboren te willen worden. Ook nu realiseer ik me weer hoeveel rust het ouders en mij geeft dat ik in mijn eigen bedrijf kan terugvallen op een back-up. Uit de ervaring van de afgelopen zes jaar weet ik dat het negen van de tien keer niet nodig is een back-up in te schakelen, maar hoe fijn is het dan er altijd iemand paraat staat. Dat er ook nog een groep collega’s binnen de branchevereniging voor elkaar klaar staat zodat geen enkele mama zonder geboortefotograaf hoeft te zitten.
Een week waarin ik een start mocht maken met mijn studie en de geboorte van twee nieuwe levens heb mogen vastleggen.
Lees hier deel twee van mijn weg naar Verloskunde!
Alle edities van ‘De weg naar Verloskunde’ vind je gebundeld op onze website!
