We zijn alweer in week twee gekomen van mijn studie verloskunde. Wat een week…., wat een achtbaan. DE KOP IS ERAF!
Een week van zieke kindjes, vier geboortes en een heel bijzonder moment binnen de opleiding en de opening van onze studio. Vanaf de eerste geboorte die ik nu vastleg tijdens mijn studie merk ik al dat ik anders kijk tijdens het fotograferen van een geboortereportage. Het valt me nog meer op hoe sterk en krachtig het lichaam van een vrouw gemaakt is om een nieuw leven op de wereld te zetten. Hoe alle processen in je lichaam aansluiten om dat kleine perfecte mensje geboren te laten worden.
Tijdens het eerste serieuze college wordt nog even teruggegrepen naar de snijtafel uit deel 1. De blog is dus gelezen 🙂 ontzettend leuk! In deze week merk ik dat het tempo enorm snel gaat en je binnen twee jaar theoretisch bijna volledig wordt opgeleid. Aan alle aspecten wordt gewerkt om je te laten afstuderen als verloskundige die kan staan voor haar patiënt.
De les anatomie breekt aan en dat is nog een hele uitdaging. Met het ruimtelijk inzicht van een stoeptegel kijk ik naar de plaatjes en ben ik blij dat de docent soms dwars op de tafel gaat liggen om een beeld te geven vanuit welke hoek de plaatjes zijn getekend. Om nog maar niet te zwijgen over de termen zoals: meiose, mitose, ligamenten….. Als het een nieuw soort vlees zou zijn bij A.H. zou ik het ook geloven. Gelukkig weet ik sinds deze week wat het betekend en luister ik gefascineerd wat dit met verloskunde te maken heeft. Wat een geweldig mooi vak!
De opleiding bevat iedere jaar een paar speciale momenten zoals deze week het tekenen van de geheimhoudingsverklaring. Een moment met een officieel karakter waarbij je met alle studenten onder het toezien van de docenten dit officieel gaat ondertekenen. De hele sfeer tijdens het oplezen van de verklaring en het tekenen geeft je het gevoel weer een stapje dichter bij het einddoel te zijn. De mix van studenten maakt het nog uitdagender en vanaf dag 1 is samenwerken essentieel om te kunnen slagen.
Tranen in mijn ogen
Wanneer een van de jongste studenten met een traan in haar ogen verteld hoe blij ze is dat het donderdag is breekt mijn hart. Na een volle week studie kan ze niet wachten om terug te gaan naar de andere kant van het land, even terug naar familie. Ik kan er niet over uit hoeveel respect ik heb voor deze meiden die zo jong vanwege hun studie op kamers gaan wonen. Hoe snel ze zelfstandig zijn en hoe gedreven ze zijn om dit tot een succes te maken! Als afsluiter krijgen we als symbool een mooi kado mee naar huis. Een kado dat vanaf vandaag als symbool op kantoor staat bij Diede en mij. Het symbool van de vertrouwensband tussen ouders en ons.
We maken beter met elkaar kennis tijdens een workshop communicatie waarbij ieder een stukje meer over zichzelf vertelt. Een training die binnen vier muren blijft en waarbij je gelijk een vertrouwensband voelt. Zo leuk om te zien dat we misschien wel als groep samen gaan afstuderen.
Een presentatie over mijn werk
Ook deze week eindigt de week op donderdagmiddag waarbij we de taken verdelen van de gezamenlijke opdracht. Met wie kom je als zwangere zoal in contact tijdens je zwangerschap en de geboorte van je kind en wat moet er geregeld worden. Nog voor het einde van de taak zeggen meerdere: “En vergeet je geboortefotograaf niet!” Voor maandag staat er voor mij dus een leuke taak op de planning. Een presentatie over mijn werk als geboortefotograaf. Als dat maar gaat lukken in 10 minuten 🙂
Volgende week vrijdag om 20:30 uur neem ik jullie mee in de derde week van mijn opleiding. Ook laat ik jullie iets meer zien van de combinatie gezin, werk, studie.
Alle edities van ‘De weg naar Verloskunde’ vind je gebundeld op onze website!
