Op de eerste dag van 2020 zijn we aangekomen in het jaar waarin ik mijn opleiding mag vervolgen. Het jaar waarin ik hoop mijn propedeuse te mogen halen. Waarin ik terug kijk op de bijzondere eerste maanden van deze opleiding. In slechts twee jaar tijd komt de benodigde theoretische kennis voorbij en ben je aan het einde van leerjaar 2 theoretisch opgeleid als verloskunde. De volgende twee jaren gaan voornamelijk over het opdoen van ervaring en het uitbreiden van vaardigheden.
Als geboortefotograaf heb ik aan de zijlijn al meer dan 300 geboortes mogen vastleggen en je denkt dan al heel wat gezien te hebben. Toch zijn het de stageweken die enorme indruk maken. Eigenlijk zou je iedere a.s. ouder willen laten zien hoe ontzettend veel moeite er wordt gedaan om de beste zorg voor ouders en kind te leveren. Hoeveel moeite er wordt gedaan om ouders de geboorte van hun kind als een positieve ervaring te laten ervaren ongeacht de omstandigheden.
De eerste stages
Na mijn eerste stageweek in de 1e lijn (verloskundigenpraktijk) was het eind december tijd voor de eerste stage in de 2e lijn. Tot nu toe ben ik alleen als geboortefotograaf naar de afdeling verloskunde geweest in het M.U.M.C. en als fotograaf voor Earlybirds. Tijdens de stageweek mocht ik samen met drie mede-studenten onderdeel uitmaken van dit fantastische team.
Het was een week waarin vanaf het eerste uur duidelijk werd hoe enorm hard er gewerkt wordt en met welke uitdagingen ze dagelijks te maken hebben. Wat het betekent wanneer in het hele land de kinderafdelingen vol liggen en wat een staking en wegversperringen voor invloed hebben op de geboortezorg. De samenwerking tussen de ziekenhuizen onderling is gewoon uniek te noemen.
Hoewel het team de controle perfect in handen had was het ook mooi om te zien dat de leiding echt onderdeel uitmaakt van het team. Wanneer er een opnamestop dreigt staat de leiding direct klaar om samen met het team dit te kunnen managen. Wordt er minimaal drie keer per dag een overdracht gedaan buiten de overlegmomenten tussendoor en zijn ze volledig op elkaar ingespeeld.
In deze hectische week kwamen wij als vier eerstejaars studenten meelopen. Werden we gekoppeld aan een verloskundige, gynaecoloog of verpleegkundige. Een week waarin we complexe casussen voorbij zagen komen, een week van verdriet maar ook van blijdschap en hoop.
In één van deze verhalen van hoop wil ik jullie met toestemming van de moeder graag meenemen. Tegen het einde van de week mag ik kennis maken met een mama op verloskamer 6. Ze is zwanger van haar eerste kindje en veel te vroeg breken totaal onverwachts haar vliezen. De zoektocht naar een ziekenhuis die haar kan helpen in deze termijn van de zwangerschap wordt gestart en ze komt voor haar uit aan de andere kant van het land in Maastricht. De afgelopen dagen heb ik al kort met haar kennis mogen maken.
Zaterdag 21 december 2019
De dienst start om 07:00 uur wanneer ik tegen 08:30 uur voor het eerst die dag op verloskamer 6 binnenkom. De gezichtsuitdrukking van de mama is heel ongerust en ze vertelt een hele slechte nacht te hebben gehad die ze dankzij de goede zorg goed is doorgekomen. Ze heeft last van haar buik en rug en ook de artsen vragen zich af hoelang ze deze zwangerschap nog kunnen rekken. De komende uren zullen cruciaal worden.
Tegen 14:30 uur wordt de beslissing genomen en zal haar kindje geboren moeten worden om een kans op overleven te kunnen hebben. Vanwege de termijn is alles onzeker en dat beseft de mama heel goed. Er moet snel gehandeld worden en op dat moment vraagt de arts op ik naast haar wil staan op de OK. Ondanks dat ik maandelijks op de OK sta om een geboorte te fotograferen is dit toch wel iets heel anders. Er komen heel wat extra maatregelen bij qua handelen en steriliteit wanneer je aan de operatietafel staat.
Na het omkleden en het steriel maken van je handen dat net iets verder gaat dan goed wassen gaan we de operatiekamer binnen. Daar aangekomen is het team al druk bezig met de ruggeprik en worden we steriel aangekleed door één van de OK-medewerkers. Met de instructie raak niets aan en houd je handen op je buik wachten we het moment af tot we naar de operatietafel mogen gaan. Niet veel later sta ik tussen twee zeer vakkundige gynaecologen en wachten we tot de verdoving goed is ingewerkt.
Slechts enkele minuten later wordt er in de vliezen een prachtig klein jongetje geboren. Klein, héél klein maar na het breken van de vliezen is te zien dat hij prachtig in verhouding is. Wat moet dit vreselijk moeilijk zijn als mama om te bevallen van een kindje na nog net geen 26 weken zwangerschap.
Gelukkig heeft hij vrij snel een goede start voor zijn termijn en kan hij naar de afdeling neonatologie – intensive care gebracht worden. Ook kunnen we voor het verlaten van de OK nog even spreken met de moeder die langzaam bijkomt van de narcose.
Is my baby alive…
Haar eerste woorden zal ik nooit meer vergeten. Ze kijkt me aan en vraagt: “ Is my baby alive?” en een traan rolt over haar wang. Deze woorden gingen recht door mijn hart, zoekende naar de juiste woorden omdat ik heel goed besef dat iedere minuut telt voor dit kleintje. Even kijk ik uit onmacht naar de gynaecoloog naast me en bijna automatisch zeg ik: “Hij is prachtig, hij leeft en hij vecht heel hard. Het hele team werkt keihard voor hem en hij krijgt de beste zorg”. Met een klein knikje en een glimlach neemt de gynaecoloog het over en verlaten we samen de OK.
Geen uur gaat die avond en nacht dit kleintje uit mijn hoofd. De volgende morgen blijkt hij een goede nacht te hebben gehad en maken we tegen de middag een aantal foto’s. Met mama aan de ene zijde van de couveuse en zelf sta ik aan de andere zijde van de couveuse. Haar vingers die op het raam van de couveuse op en neer gaan vertellen meer dan 1000 woorden. De band tussen moeder en kind, een band zo natuurlijk, zo sterk en zo waardevol.
Welkom kleine vechter
Twee dagen later spreek ik de mama nog een keer en gelukkig ziet ze er al een heel stuk geruster en beter uit. Ze verteld trots over haar zoon maar ook dat ze heel goed beseft hoe fragiel de komende weken zijn. Een kleine vechter, de vertaling van levenskracht in zo’n mooi klein en nieuw leven.
Inmiddels is hij vandaag 11 dagen, hij vecht nog steeds en één van de gevechten is het ademhalen. Zijn mama blijft sterk omringd met een team die de beste zorg aan hem verlenen.
Op zondagmiddag verlaat ik het ziekenhuis aan het einde van mijn stageweek. Het was pittig in heel veel opzichten maar voor geen goud had ik dit willen missen. Je zou iedereen een kijkje gunnen achter de schermen van een afdeling Gynaecologie en Verloskunde om te zien hoe enorm hard gewerkt wordt en hoeveel ze van zichzelf geven om de beste zorg te kunnen leveren.
Bedankt voor het volgen van deze blog in mijn weg naar Verloskunde.
Alle edities van ‘De weg naar Verloskunde’ vind je gebundeld op onze website!
