Eén van de meest gestelde vragen over mijn opleiding is waarom ik ervoor heb gekozen om verloskunde te gaan studeren. Lange tijd wist ik daar geen goed antwoord op te geven. Natuurlijk wist ik dat ik dit vak heel graag wilde leren, maar ik vond het lastig om te verwoorden hoe dat voelde. Wel was de wens om verloskundige te worden de reden voor het opstarten van mijn bedrijf, Pure Life Geboortefotografie. Zo kon ik aan de zijlijn ervaren of ik de verantwoordelijkheid aandurfde en aankon, voor zover ik dat toen kon inschatten.
Tijdens mijn opleiding en stages kwam ik er pas achter wat mijn echte, diepere motivatie was om deze opleiding te gaan volgen en alle obstakels te overwinnen die ik tot nu toe ben tegengekomen. En die obstakels zijn er zeker geweest, en soms zijn ze er nog, maar niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn.
Hart voor verloskunde
De reden waarom verloskunde met de zware werktijden, onregelmatigheid, hoge verantwoordelijkheid, mooie momenten en intens verdrietige momenten mij zo aantrekt, is omdat je als verloskundige echt het verschil kunt maken voor ouders. Die eerste 1000 dagen van een kind zijn zo ontzettend belangrijk voor de verdere ontwikkeling, en om hier een bijdrage aan te kunnen leveren is wat mijn hart gestolen heeft. Tijdens de opleiding zie ik hoeveel mensen er betrokken zijn bij het zorgen voor een gezonde mama, baby en liefst ook nog een goede thuissituatie.
Inmiddels ben ik halverwege het tweede jaar en loop ik momenteel stage bij een prachtige praktijk, Verloskundigenpraktijk Parkstad.
Waardering voor mijn plekje in de eerstelijns
Het is een stage van vijf weken waarna eigenlijk vijf weken klinische stage volgt. Helaas zijn er dit jaar te weinig stageplekken voor alle studenten en gaat mijn klinische of ziekenhuis stage dit jaar niet door. Dat geldt niet alleen voor mij, maar voor meerdere studenten. Daardoor waardeer ik mijn plekje in de eerstelijns nu nog meer. 🙂 Ineens komt ook het besef dat we na deze stage al aan blok 8 gaan starten. Dat is het laatste blok van het tweede jaar en sluit je het theoretische gedeelte al bijna af. Theoretisch gezien ben je dan al verloskundige maar moet je jezelf nog hard bewijzen in de praktijk die in leerjaar 3 en 4 de overhand hebben.
Ervaringen tijdens de eerste weken van mijn stage als verloskundige
Wanneer jullie deze blog lezen dan is de tweede stageweek alweer voorbij. Twee weken waarin ik onder strenge supervisie van Karin, Esther & Juli maar liefst drie kindjes mocht aanpakken. Drie waanzinnig lieve en totaal verschillende ouders. Dit waren twee poliklinische bevallingen en een hele mooie thuisbevalling.
Met vallen en opstaan
Hoe voelt het nu om i.p.v. achter de camera zelf aan het bed van een mama te mogen staan? Op dit punt van de opleiding voelt het een beetje als die eerste keer dat je zelfstandig gaat autorijden. Je weet wat je moet doen, maar HELP wat als er iets onverwachts gebeurd? En ik kan je zeggen, vanaf de zijlijn achter mijn camera lijkt het allemaal zo logisch en makkelijk na ruim 600 bevallingen gezien te hebben. En dan sta je daar… langzaam komt er een hoofdje te voorschijn, begeleid je het hoofdje dat geboren wordt. Controleer je direct of het kindje omstrengeld is of niet, wordt er een schoudertje geboren, een tweede schoudertje. Heb je oog voor de wensen van de papa en mama, wordt het kindje bij de mama gelegd.. Check je de gezondheid van het kindje na 1,5 en 10 minuten en handelt daarna, je zorgt voor warmte, checkt het bloedverlies, checkt weer of papa niet ondertussen op de grond ligt en o ja…. Warmte, doeken en een mutsje….. het is zo ongelofelijk veel waar je aan moet denken. En dan vertel ik eigenlijk nog niet eens de helft om ervoor te zorgen dat het ook nog een beetje begrijpelijk te lezen is 🙂
Die eerste blik van ouders, de trots, dankbaarheid, ongeloof, het zijn de meest mooie momenten die je je kunt voorstellen. In die eerste twee weken mocht ik al zo ontzettend veel leren en vooral doen en daar ben ik echt iedereen zo ontzettend dankbaar voor! Naast dat er heel hard gewerkt wordt hebben we ook ontzettend veel gelachen. Zoals de keer dat mama graag zekerheid wilde over de ontsluiting. Je zorgt dat mama op haar gemak is en dat ze de regie heeft over de controles. Ik wachtte keurig tot ze zei dat het oké was, en dan vliegt de gel ipv op mijn handen compleet over mama’s buik en langs de oren van papa…. Oeps……. volgende keer iets anders openmaken hi hi. Of het moment dat Esther een complexe ruptuur moet hechten en ik helemaal in gedachten zeg: “Tja, het hoeft natuurlijk ook niet precies zo te worden als het was, toch?” Aan het lachen van papa en mama merk ik pas dat je dat dus eigenlijk niet kunt zeggen … En zo waren er nog veel meer hilarische momenten. Het is bijna niet uit te leggen hoe veel je leert in deze stage en hoe alle theorie ineens een plekje krijgen. Maar ook hoe ontzettend helpend en waardevol het is dat ik aan de zijlijn al zoveel kindjes geboren mocht zien worden.
Het hart van een geboortefotograaf
En weet wat je zo jammer is…. Van de drie bevallingen die ik samen mocht begeleiden heb ik GEEN foto’s…. Aaaaa…. Wordt aan gewerkt 🙂
En eerlijk is eerlijk mijn brein als geboortefotograaf blijkt ook overuren draaien. Bij zoveel momenten denk ik: “had ik nu die camera maar in m’n hand”. Maar gelukkig heb ik nog een paar jaar waarin ik mijn mooie vak als geboortefotograaf blijft doen.
Volgende week vrijdag een nieuwe blog over de derde stageweek, zijn er momenten uit de stage die je héél graag wil weten (en ik vanuit privacy ook mag delen) laat het maar weten dan verwerk ik dit in de komende blogs. Stiekem ben ik benieuwd of er een Limburgs carnavalskindje geboren zal worden, wie zal het zeggen. 🙂
Benieuwd naar dit mooie geboorteverhaal? A.s dinsdagavond om 20:00 uur deel ik de geboorte van Joep met jullie.
