In deze blog deelt Michelle haar bevallingsverhaal met je.
Het was een bijzondere, mooie maar ook zeker heftige gebeurtenis die ze graag in haar eigen woorden met je deelt. Van eerder stoppen met werken en veel zorgen tot en met bevallen met 34 weken.
Voorafgaande aan de geboorte
Vanaf 23 mei ging ik halve dagen werken omdat ik veel last had van mijn rug, maar gelukkig was het geen bekkeninstabiliteit. Met een bekkenband om ter ondersteuning ging het op zich wel goed op het werk. Niet meer tillen, lang staan of met bedden slepen. Voornamelijk de lichte klusjes, medicatie uitdelen en visites lopen waren goed te doen.
Op 9 juni voelde ik de baby minder bewegen en kreeg ik een CTG in het ziekenhuis. Hieruit kwam niks bijzonders, maar blijkbaar deed ik toch nog te veel. Het werd ook best wel zwaar. Het warme weer, het vele lopen op dagen die ik werkte. De gynaecoloog adviseerde om rustiger aan te gaan doen en na overleg met Ralph besloot ik om me op het werk volledig ziek te melden. Dit was ongeveer 3 weken voordat het zwangerschapsverlof in zou gaan. Ik was blij dat ik gedaan heb, want hierna was de baby een stukje actiever in de buik.
2 dagen voor de geboorte
Op 3 juli 2018 aan het begin van de avond ging ik naar het toilet en had ik een bruin/rozige afscheiding. Het zag eruit als een laatste restje menstruatie. Daarbij kwamen ook buikkrampen. Omdat ik het niet helemaal vertrouwde, belde ik de verloskundige op waarbij ik steeds op controle kwam. Zij adviseerde een warme douche, paracetamol en daarna in bed te gaan liggen. Zij zei dat de krampen mogelijk harde buiken waren. Dit had ik nog niet eerder in de zwangerschap gevoeld. Zo gezegd zo, zo gedaan. Ik plofte neer op de bank en deed niets meer….
1 dag voor de geboorte
In de ochtend van 4 juli veranderde de kleur slijm in mijn broekje. Met afvegen had ik een helder rode streep op het wc-papiertje. Ook voelde ik die (lichte) krampen weer. Direct nam ik opnieuw contact op met de verloskundige. Ze vroeg of ik binnen 15 minuten op de praktijk kon zijn zodat zij mij aldaar kon onderzoeken. Ik moest er wel rekening mee houden dat ik ook nog naar het ziekenhuis moest gaan voor verdere controle.
Ralph was aan het werk dus belde ik mijn moeder om mee te gaan. Zij was gelukkig thuis en reed met mij mee naar de praktijk. Ze controleerde mijn bloeddruk, de hartslag van de baby, mijn buik en het verbandje wat ik in mijn onderbroek had. Ze kon hier ook niet zoveel van maken, want ze waren niet afwijkend. Ze dacht dat het misschien een blaasontsteking was, maar dit zouden ze wel controleren in het ziekenhuis. Ze belde met het ziekenhuis en vertelde wat mijn klachten waren. Om 14 uur moest ik me melden in het ziekenhuis en mijn moeder ging met me mee.
Daar aangekomen was ik al snel aan de beurt. Ik werd voor ongeveer 50 minuten aangesloten op de CTG. Deze registreerde niets geks. Met een receptje voor een antibiotica op zak en de vraag of ik even langs de balie wilden gaan voor het maken van een telefonische afspraak voor aanstaande maandag gingen we weer naar huis. Fieuw, gelukkig, dacht ik nog. Niets aan de hand op een blaasontsteking na. Maar ja, die had ik al eens eerder gehad, dus daar lag ik niet zo wakker van.
De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan, maar het nabloeden werd ineens wel heel erg. Ik was ongeveer 2,5 uur thuis toen ik weer naar het toilet ging en zag dat de helft van het maandverbandje verzadigd was met bloed en mogelijk vocht. Ik belde opnieuw de verloskundige op en gelukkig had ze nog steeds dienst. Die vond dit uiteraard ook vreemd en ging overleggen met het ziekenhuis. Enkele minuten later belde ze terug op dat ik verwacht werd in het ziekenhuis voor verder onderzoek.
Ralph was werken, die had koopavond. Mama op de naailes en Ashley (mijn zus) wilde ik hiermee niet lastig vallen in verband met Liva die nu pas 2,5 week oud was. Gelukkig was er snel iemand anders die met me mee kon gaan. Niet veel later arriveerde Ralph ook toen ik net op de onderzoekskamer lag.
Bijna 34 weken zwanger
Aldaar werden weer verschillende onderzoeken gedaan. Ja hoor, zei de verloskundige nog. Dit is er een voor in de boeken! Het is vruchtwater. Oké… ik wist dus wel dat vruchtwater verliezen niet goed is, vooral niet in het stadium waar wij nu in zaten. Ik was ‘pas’ 33 weken en 6 dagen. Onze kleine peanut (de bijnaam voor Mason toen ik zwanger was) moest het toch op zijn minst nog volhouden tot 37 weken.
Ik vroeg aan de verloskundige wat dit dan nu voor ons betekende. Zij legde uit dat de bevalling op gang zou kunnen komen. Dit kon 24 uur, 48 uur, maar net zo goed enkele weken duren. Bleef peanut nog even lekker bij mama in de buik, dan zou ik over 3 weken ingeleid worden met 37 weken in verband met infectiegevaar. Betekende dit dan echt dat de vliezen al gebroken waren? Ja, zei de verloskundige. Ik dacht nog: maar hoe dan? Weeënremmers waren niet nodig, aangezien ik 2 uur later 34 weken zwanger zou zijn.
Tijdens en na de uitleg keek ik Ralph aan en ik zag ook de verslagenheid, teleurstelling en vast nog een hoop andere emoties in z’n gezicht. Ik barste in huilen uit. Dit kon toch niet waar zijn na een vrijwel probleemloze zwangerschap?! Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en we hebben ons de hele avond down gevoeld. Zo kom je in het ziekenhuis in verband met bloedverlies en zo word je verteld dat je vruchtwater verliest.
VRUCHTWATER = FOUTE BOEL! Dat was het enige wat er op dat moment in mijn hoofd rond ging.
Onzekere periode
De nacht van 4 op 5 juli hebben Ralph en ik amper geslapen. Emoties en een hoop gepieker. Dit ging een hele onzekere periode worden. De maand augustus ging peanut al niet meer halen. Hij zou hoe dan ook in juli geboren gaan geworden. Er spookte zo ontzettend veel vragen door mijn hoofd. Zou hij nog lang in de buik willen blijven zitten? Wat als hij nu al geboren wordt? Dan is het een premature baby. Zou dat wel goed gaan? Gaat hij hier iets aan over houden? Wat als ik ingeleid word, wordt dit niet heel heftig door ineens weeën op te wekken? En de badbevalling thuis? Ja, die kon ik nu natuurlijk gaan vergeten. Had ik wel alles goed geoefend en al geleerd tijdens de hypnobirthing lessen? Hier zouden we immers nog 2 lessen van moeten volgen. Ralph maakte zich natuurlijk ook grote zorgen.
De dag van de geboorte
Tegen de ochtend van 5 juli voelde ik me nog steeds down. Hoe kon dit toch gebeuren!? Ik had altijd gedacht over tijd te zijn en pas met 41 weken te bevallen.
Ik heb mezelf die hele ochtend onrustig gevoeld. Rommelige buik, buikkrampjes. Er werdt een CTG gemaakt omdat de buikkrampen wel aan blijven houden. Ik had kramp! Ik had het gevoel dat ik moest poepen en ik mocht dit van de verpleegkundige nog gaan proberen op het toilet. Gelukt.. alleen de krampen leken wel iets toe te nemen.
Ik lag op bed toen ik opnieuw wilde opstaan voor het toilet. Opeens voelde ik een flinke ‘plop’ in mijn buik. Dit was een heel vreemde ervaring en ik voelde het warm worden in mijn onderbroek. Ik snelde naar het toilet en zag dat er ontzettend veel vocht was weggelopen. Ik belde en de verpleegkundige zag dit ook. Waarschijnlijk nog meer vruchtwater en ze ging het aan de dokter doorgeven.
Ik bleef nog even zitten want weer had ik het gevoel alsof ik moest poepen. Er kwam ook weer een beetje onlasting mee. Steeds als ik weer op wilde staan, kwam er weer een beetje. Mijn darmen zullen wel van streek zijn, dacht ik nog. Ik had het gevoel alsof mijn darmen nu toch echt wel leeg moesten zijn, maar de krampen bleven aan houden.
Ik zat nog op het toilet toen ik ook misselijk begon te worden en ik werd ontzettend beroerd. Naast de plotselinge hevige misselijkheid transpireerde ik ook ineens heel hevig. Op een of andere manier is het me toch gelukt om van het toilet weer op bed te komen.
Ik ging liggen en Ralph en de verpleegkundige zagen dat ik echt pijn begon te krijgen van kramp in de onderbuik. De verpleegkundige had paracetamol meegenomen. Deze wilde ik innemen maar na 1 halfje te hebben ingenomen kwam het alweer omhoog. Braken lukte niet, maar de neigingen waren er wel. Dan maar de paracetamol smelttablet. Dat lukte wel.
Ergens rond dit gebeuren heeft Ashley, mijn zus ook nog gefacetimed. Ze zou thuis het gips halen, zodat we de gipsbuik nog konden maken. Ik zei dat ik het gevoel had dat we hier snel mee moesten zijn. Misschien ging het vandaag wel gebeuren.
Nu kwamen de weeën wel heel snel achter elkaar
Ralph had stiekem al een beetje door dat de weeën regelmatig op kwamen zetten. We pakten de weeëntimer erbij. Plotseling moest ik weer naar het toilet. Ik wilde uit bed stappen maar voelde ineens dat ik ook van voren begon te duwen. PERSDRANG dacht ik direct. Dit zal toch niet waar zijn! Ik zei tegen Ralph dat ik het gevoel had dat ik moest persen. Ik zag de paniek op het gezicht van Ralph en hij drukte meteen op de bel. Daarna rende hij de gang op om hulp te halen.
Zelfs nu registreerde de CTG geen harde buiken, maar dat gevoel had ik ook helemaal niet! IK HAD BUIKKRAMP IN DE ONDERBUIK VERDORIE! De kramp in mijn buik nam qua pijn steeds een beetje toe. Ondragelijk is die niet geweest.
Ondertussen arriveerde de gynaecoloog. Ze wilde voelden of ik al ontsluiting had. Ze voelde, maar zei hierna niets. De krampen moest ik weg puffen anders begon ik al te persen. Samen met Ralph en met behulp van de verpleegkundige begon ik te puffen toen ik paniek raakte. Deze drang, deze oersterke drang, daar kan je bijna niet tegenop puffen! Volgens mij was de paniek in mijn gezicht af te lezen. Hoe moet Ralph zich op dit moment wel niet gevoeld hebben…
Ondertussen heb ik nog verschillende krampen weg gepuft. Ralph hoorde ik mee puffen en hij hield mij vast. Wat lief! De misselijkheid hield aan. De verpleegkundige nam een washandje en legde ze op mijn hoofd. Met mijn ogen gesloten voelde ik me een stuk beter. Ik hoorde ‘volledige ontsluiting’ en ik kreeg nog meer paniek. Dit bestaat niet. Dit waren toch zeker geen weeën!
Richting de verloskamer
Voor mijn gevoel werden we in een razend tempo van de kamer afgereden, richting de verloskamer. Ik zei nog tegen Ralph dat Mirjam gebeld moest worden. Ik heb geen idee waar hij gelopen heeft. Naast mij, achter mij… De hele rit heb ik met mijn ogen gesloten in bed gelegen. Ik voelde me nog steeds hartstikke beroerd.
We kwamen aan op de verloskamer. Mam moest weten dat ik op het punt stond om te bevallen, want niemand wist dit nog! Ralph belde mijn moeder op en zei dat ik volledige ontsluiting had. Ze was meteen overstuur en vroeg of ze moest komen. Maar dat hoefde niet want ze ging het toch niet meer halen.
Ik moest wisselen van het normale bed naar een exemplaar waar je op kan bevallen. Hoe graag ik dit ook wilde en hoe graag ik ook mee wilde helpen, het lukte gewoon niet meer. Er kwam een kramp (ik had trouwens wel ineens meer rugpijn. Rugweeën?) en die moest worden weg gepuft. Er vroeg nog iemand of het nu ging lukken, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Vervolgens werd ik dus door een aantal mensen op dat andere bed getild. Ik zag Ralph aan het voeteneind mijn benen vast nemen. Volgens mij belande ik hartstikke scheef op het bed, maar het lukte wel om zelf recht te leggen.
Met mijn handen had ik een kraamverband vast wat ik tussen mijn benen had liggen in verband met al dat vochtverlies. Op dat moment stonden nog niet veel mensen aan het bed. Iedereen was druk in de weer om de kamer zo snel mogelijk klaar te maken. Ralph hoorde ik mee puffen en ik voelde zijn hand, denk ik, op mijn arm of in mijn hand. Het zijn allemaal vage herinneringen.
De bevalling – Ik voel een hoofdje!?
“Wat gek! Ik voel een hoofdje”: zei ik nog. Dit kan ik me zo goed herinneren. Ik voelde een druk tegen het verband aan komen. Het voelde rond. Dit kon niet anders dan het hoofdje zijn.
Hierna ging alles zo snel. Achteraf hoorde ik dat de artsen nog geen handschoenen aan hadden. Dat ze ineens rap achter het bed stonden. Ik voelde nog een keer een heftige persdrang en daar was hij dan. Onze kindje, om 10:43 uur geboren. Wat een situatie! Onwerkelijk hoe dit ging. Ik belandde in een roes.
Het was de bedoeling dat Ralph onze baby eigenlijk aan zou nemen, maar door alle hectiek op de kamer en de snelheid was dit niet mogelijk. Het gouden uurtje hebben wij ook niet gehad wat ik ook wel jammer vind. En onze geboortefotograaf Mirjam? Zij heeft het jammer genoeg ook gemist. Ze was er snel, maar toen was onze liefste al geboren. Helaas, hier was niets aan te doen.
Ons kindje: Hallo lieve Mason
De gynaecoloog heeft onze baby wel op mijn onderbuik gelegd, want die was bloot. Op dit moment wisten we nog niet of het een jongen of een meisje was. Ik vroeg enige tijd later of ze het geslacht wilde laten zien. Ik schoof een beentje opzij en zag een piemeltje. Een jongetje! Hallo lieve Mason.
Toen hierna de rust een beetje terug kwam, mocht Ralph de navelstreng doorknippen nadat deze uitgeklopt was. Trots dat hij was! En ik natuurlijk ook. Vanaf hier maakte ik het weer een beetje bewuster mee, maar ergens was ik ook mezelf nog niet. Afwezig. Ik zat al die tijd in een soort van roes. Mijn telefoon werd aan de verpleegkundige gegeven die mij zo goed geholpen had. Zij probeerde nog een paar mooie foto’s te maken waar ik heel blij mee ben!
Mason werd wat hogerop op mijn borst gelegd, na het doorknippen van de navelstreng. Heel lang heeft hij hier niet gelegen, want de kinderarts moest hem nakijken. In een soort van couveuse werd hij verzorgd. Ralph ging erbij staan. En ondertussen waren gynaecologen nog met mij bezig. De placenta moest nog geboren worden. Twee keer heb ik hiervoor geperst. Wat ging ik hiermee doen, werd er gevraagd. Tsja, we hadden het er wel eens over gehad, maar nog niet besloten wat precies. Ik besloot om het te doneren aan de speurhonden van de politie, maar helaas wist niet niemand een nummer of dergelijke hiervoor. Uiteindelijk hebben we de placenta weg laten gooien.
Ondertussen komt een verpleegkundige binnen. Er staat een moeder heel overstuur op de gang!! Ik zei dat ze binnen mocht komen. De verpleegkundige vroeg nog of ik het zeker wist want ik lag daar natuurlijk nog met mijn benen gespreid, maar dat maakte me niet uit. Niet veel later stond mijn moeder in dezelfde kamer. Helemaal overstuur, want ze kon niet geloven wat er gebeurd was. Ze vroeg aan mij hoe het met mij ging, want ze had duidelijk door dat ik er niet helemaal bij was. Achteraf zei ze ook dat ik een vreemde blik had en heel koud aanvoelde. Nu ik daar zo over nadenk, had ik op dat moment geen enkele emotie. Natuurlijk was ik blij dat onze lang verwachte Mason er eindelijk was, maar ik voelde nog niet veel.
Ik moest nog worden gehecht omdat ik twee kleine mini wondjes had. Het werd verdoofd met een spray die een beetje prikte. Van het hechten heb ik vrijwel niets gevoeld terwijl dit een van mijn grootste angsten was. Maar op dit moment kon het mij allemaal niet meer zo interesseren.
Geboortereportage van Pure Life Geboortefotografie
Mason, Ralph en een groepje artsen reden naar een andere kamer. Hier ergens moet Mirjam Ralph getroffen hebben en is zij begonnen met haar reportage. Mam zei dat Ashley ook mee was gekomen en overstuur was, maar de verpleegkundige vond het geen goed idee als er nog meer bezoek kwam, want ik moest even tot rust komen. Later mocht ze er alsnog bij zijn.
Het was een superbijzonder moment en mijn zus en moeder waren eigenlijk veel emotioneler dan ik. Ik moest de situatie echt nog laten landen. Het leek wel alsof ik nog steeds emotieloos was. Het rare was dat ik me direct na de geboorte van Mason opgelucht voelde. Ik was niet meer misselijk, de krampen waren weg en ik voelde me gewoon weer goed! Ik zat op de verloskamer inmiddels ook alweer aan het ontbijt.
Toen ik naar de neonatologie gereden werd, kwam het besef dat ik hier een uur eerder ook ben gepasseerd. Maar dan zonder het besef dat ik zo snel moeder zou worden.
Ralph en Mason lagen al op mij aan het wachten. Eindelijk konden wij samen zijn! Ik vind het zo ontzettend jammer dat ik niet samen met Ralph heb kunnen meemaken en ervaren wat zij in de tussentijd met Mason gedaan hebben. En Ralph niet in de buurt om mij te steunen toen ik nog verder geholpen werd.
Na de geboorte van Mason
Terwijl ik dit allemaal schrijf, lopen weer tranen over mijn wangen. Nog steeds heeft dit nog geen plekje gekregen en dat zal nog wel even duren. Veel praten en de tranen laten rollen, lucht al veel op. Ik zit er ook nog best mee dat veel dingen die wij nog wilden doen / op de planning hadden staan, niet meer zijn gelukt. Het maken van een gipsen buik, die laten beschilderen en fotograferen. Maar ook een buikbeschildering en nieuwe foto’s maken na de zwangerschapsreportage met Mirjam. Allemaal dingen die niet zijn gelukt. We wilden nog extra kleertjes kopen en thuis zat alles nog in de verpakking.
Ik vind het ook zo jammer dat de hele periode en de bevalling zelf niet vastgelegd zijn. Ik weet bepaalde dingen gewoon niet meer of ze zitten ergens in mijn gedachten vaag op de achtergrond. Met foto’s had ik gehoopt dingen weer te kunnen herinneren, maar het is helaas niet anders.
Iedereen die Mason komt verzorgen, weet dat het allemaal heel erg snel gegaan is. En bijna iedereen benoemt dit ook als ze kennis maken met ons. Gelukkig is iedereen heel lief voor ons en begrijpen zij ook wel dat ik er nog moeite mee heb. Het is niet te zien, ik voel mezelf lichamelijk hartstikke goed en heb nergens last van. Maar emotioneel gezien is dat anders.
Ralph had ik nog gevraagd of hij de volgende dag de stagiaire nog wilden gaan zoeken. Ik heb zoveel steun aan haar gehad dat ik haar echt nog heel graag wilden bedanken. Voor ik het gezegd had stond ze al uit zichzelf op onze kamer. Het is vreemd maar ik was zo blij om haar te zien! Mijn ogen schoten vol en ik werd direct weer emotioneel. Ik vertelde haar dat ik zo enorm veel steun aan haar heb gehad. Dat zij mij steeds weer wanneer ik paniek raakte, omdat ik moest persen terwijl dit niet mocht, mij weer uit die paniek wist te halen en rustig kreeg. Zij vertelde mij dat ze aan mij zag dat ik pijn had maar geen harde buiken voelde. Dat vaker aan mijn buik gevoeld had. Dit heb ik niet eens meegekregen. Ze vond het zo knap dat ik op een of andere manier toch rustig bleef onder dit alles. Blijkbaar is de paniek in mijn hoofd zo niet bij andere overgekomen. Later bleek dit een stagiaire van de verloskunde te zijn die 2 weken op de afdeling was om mee te lopen. Ik heb haar niet meer op de afdeling gezien, ik had haar graag nog een lief kaartje willen geven.. Alsof ik dat nodig heb om het te verwerken en een plekje te kunnen geven.
De gynaecoloog kwam ook nog langs. Heeft nog eens verteld wat er allemaal gebeurd is en hoe bijzonder het is om zo snel te bevallen. Vooral van een eerste kindje maar dat dit ook heftig is. Ik heb al die tijd geroepen dat ik graag zo’n bevalling als mama wilden. Die is 3 keer in 2 uur bevallen en had ook alleen buikkramp. Achteraf blijkt het dus helemaal niet fijn te zijn. Ja de pijn enz. blijft je bespaard maar daar blijft het ook bij. Er is zelfs iemand geweest die zei dat het een droombevalling is zo op deze manier. Nou, ik denk daar nu wel anders over.
Ralph gaat zijn ervaring en verhaal ook nog uitwerken. Hij weet zoveel andere dingen als ik en heeft momenten heel anders ervaren. Ik ben benieuwd hoe hij dit allemaal beleefd heeft en wat ik allemaal gemist heb.
En hoe gaat het met Mason?
Gelukkig doet deze kleine beresterke jongen het ontzettend goed voor zijn leeftijd. Zijn bloedsuikers waren allemaal prima in orde. Hij had een infuusje gekregen ivm antibiotica omdat nog niet duidelijk was of ik nu de streptokokken bacterie bij me droeg. Zijn voedingen houd hij helaas nog niet binnen dus hij kreeg een sondevoeding voor bij te voeden. Ik wil graag borstvoeding geven. Zijn zuig reflex is nog niet volledig ontwikkeld dus ook dit zal tijd nodig gaan hebben. Kolven doe ik wel aan zodat de borstvoeding wel op gang gaat komen. De temperatuur regelen lukt uiteraard ook niet. Daarom ligt hij in een warmte bedje.
Dit zijn dan toch weer lichtpuntjes, ik ben trots op Mason!
2 dagen na de geboorte
Ik kan nu doen wat ik 2 dagen lang niet heb gedaan. Ik heb enorm gehuild tot snikken aan toe. Alle emoties kwamen eruit. Het kwam allemaal los toen een afdrukfout op het geboortekaartje bleek te staan. Ging dan nu ook echt alles mis?! Ik werd zo intens verdrietig. Gelukkig was Ralph bij me. Samen hebben we enorm gehuild. Wat een opluchting! Begint het verwerken dan nu toch al?
Mason doet het ook zo goed. Zelfs de verpleging is trots op hem. Ik begin ook steeds meer genieten van dit kleine hummeltje en kan uren naar hem kijken. Dit vrolijkt mij weer op en zo denk ik aan de minder leuke dingen / ervaringen. Het is nu eenmaal zo.. Sinds vandaag houd hij zijn voedingen sinds de middag wel binnen. De voeding word weer beetje opgehoogd. Het zuig reflex begint ook te ontwikkelen door fingerfeeding, toch proberen aan te leggen aan de borst enz. Morgen gaat het vast weer een stukje beter! Ja, ik kan langzaam aan steeds meer genieten van de momenten.
Wat zalig… Ik ben verliefd!
Foto’s gemaakt door Pure Life Geboortefotografie
Pure Life Geboortefotografie – Mirjam Cremer
Geboortefotograaf and auteur van Birth Stories
Gespecialiseerd in zwangerschap-geboorte-newbornfotografie
Jouw geboorte laten vastleggen door Pure Life Geboortefotografie?
