Om als geboortefotograaf een tweede geboorte te mogen vastleggen in één gezin blijft bijzonder. Ruim vijf jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Kayleigh & Ritchie. Vanaf het eerste gesprek was er een klik en vanaf de geboorte van Charlotte een band die er altijd zal blijven. Inmiddels is Charlotte al een vrolijk meisje met blonde sprietenhaartjes die vaak in twee staartjes op haar hoofd staan. Samen met haar mama kijkt ze nog regelmatig haar geboortereportage terug.
Wanneer Kayleigh in de zomer van 2019 laat weten dat ze een tweede kindje verwachten kunnen we allemaal niet wachten op de geboorte. Tussendoor maakt Kayleigh haar studie nog “even” af en weten ze precies wie ze graag bij de geboorte willen hebben. Als een kado’tje voelt het om ook deze bevalling te mogen vastleggen.
De maanden gaan voorbij en tijdens de gesprekken met haar collega’s wordt vrij snel uitgesproken dat ook dit kindje middels een keizersnede ter wereld zal komen. Maar niet zonder Geboortefotograaf als het aan Kayleigh & Ritchie ligt. Geboortefotografie en het samenwerken met een geboortefotograaf is nog vrij nieuw bij haar collega’s en dankzij een aantal open gesprekken wordt het mogelijk gemaakt om de geboorte voor ze vast te leggen.
Met veel liefde en zorg richten ze zich op de voorbereidingen voor de komst van hun tweede meisje. Dat gaat vaak met een lach maar soms ook met een traan. Nog steeds is er het onwerkelijke verdriet over het verlies van haar zusje en tijdens een zwangerschap is de confrontatie toch wel groot. Gelukkig kunnen ze hier heel goed samen over praten en hoort haar zusje bij hun gezin.
Wanneer de datum voor de geplande keizersnede staat komt het wel heel dichtbij. Op maandag 20 januari worden ze om 06:30 uur verwacht in het ziekenhuis. Ook voor zijn tweede meisje heeft Ritchie een persoonlijk liedje geschreven. Hij werkt keihard om dit voor de geboortedatum af te ronden en op te nemen. Net als voor Charlotte is ook dit liedje compleet in het Limburgs dialect geschreven en gezongen. Een stukje cultuur en liefde dat ze van hun papa en mama vanaf de geboorte meekrijgen.
Maandag 20 januari
Van alle spanningen slaapt Ritchie die nacht als een blok maar kan Kayleigh weinig slaap krijgen. In alle vroegte maken ze zich klaar en laten ze rond 05:45 uur weten dat ze onderweg naar het ziekenhuis zijn. Met een rap tempo ligt Kayleigh aan de CTG, is het infuus geprikt en ligt ze in de galajurk van het ziekenhuis klaar om hun meisje te mogen verwelkomen.
“Zo laat die baby nu maar komen” geeft Ritchie aan en niet veel later krijgen we het sein dat we richting de ok mogen komen. Bij aankomst op de ok komen ze in een warm bad terecht van aandacht en zorg. Kayleigh kan haar vakkennis maar moeilijk aan de kant schuiven. Meerdere keren geeft Ritchie aan: “Lieve schat, ze weten wat ze doen, laat ze maar”. Dat zorgt voor heel wat grappige momenten en het team is op een gezonde manier toch ook wel een beetje gespannen. Gelukkig blijven we allemaal mensen, als de zorg dan ineens voor iemand is die heel dichtbij staat dan brengt dat toch een stukje extra spanning mee.
Wanneer de verdoving eenmaal goed is ingewerkt wordt er gestart. Zoals je weeën herkent zo herkent Kayleigh ineens weer het trekken en duwen dat je voelt bij een keizersnede. Veel tijd om na te denken is er niet want om 09:06 uur wordt er een prachtig lief meisje geboren. Als leraar heeft Ritchie natuurlijk heel wat namen voorbij zien komen maar Jasmijn, dat waren altijd de lieve meisjes. Jasmijn is dus de naam die ze mag dragen.
Aan alle kanten wordt ze bewonderd en zelfs buiten de ok is het nieuws als snel bekend dat Jasmijn geboren is. Eenmaal op de recovery is het intens genieten. Gelukkig is de pijn goed onder controle en kunnen ze samen ook echt genieten van dit moment. De collega’s die langslopen kunnen zich niet inhouden om even te knuffelen en te spieken naar dit mooie meisje. Een fijn perfect mooi meisje, een volmaakt nieuw begin.
Ondertussen is Charlotte met opa en oma al onderweg. Even later komen twee enthousiaste voetjes de gang in gelopen. Met haar blonde staartjes komt ze aan papa’s hand de verloskamer binnen. Op slag verliefd op haar zusje. Niks geen gewenning, hier heeft ze maanden naar uitgekeken. Ze blijft herhalen: “Dit is mijn zusje”. Het komende uur is niets dan genieten en wanneer de opa’s en oma’s en Ritchie’s schoonzus binnen zijn is de kamer gevuld vol met babygeluk! Een kado’tje om als geboortefotograaf te mogen vastleggen.
Rustig verlaat ik de verloskamer om ze samen te laten genieten van deze eerste momenten. Dit geluk gun je iedereen, zoveel liefde, een kindje zo welkom en gewenst.
Lieve Kayleigh & Ritchie dit gezinsgeluk is jullie zo gewenst, hopelijk mogen jullie met de geboortefoto’s en het verhaal nog vaak terugdenken aan deze mooie dag. Een dag die dankzij je collega’s nog extra mooi en speciaal is gemaakt. Geniet van ieder moment samen!
Mirjam
Geboortefotograaf & schrijver van Geboorteverhalen
