Geboortefotografie blijft keer op keer bijzonder. Ook dit verhaal verteld weer welke bijzondere momenten je meemaakt als geboortefotograaf. Het is een gewone doordeweekse werkdag (voor zover mijn werkdagen als geboortefotograaf normaal zijn) in juni wanneer ik een berichtje krijg van Daphne. Ze schrijft: “Niemand weet het nog sssst…. We hebben een positieve zwangerschapstest in handen!!!! “ Ze schrijft ook: “ Het is wel nog kei en kei pril” prachtig dat Brabants dialect. Direct is duidelijk dat er aan de andere kant van de telefoon een stralende mama met trillende handen van geluk haar nieuws verteld.
Nieuws met zoveel impact, nieuws dat ze zo gegund is en nieuws wat niet zo vanzelfsprekend is voor alle ouders. Net als bij de zwangerschap van hun eerste meisje Rona in 2017 hebben ze ook nu een IVF traject doorlopen. Wanneer je dan na de eerste I.V.F. poging zwanger raakt dan is het geluksgevoel niet te beschrijven.
Daphne en Arno heb ik in 2016 leren kennen bij de zwangerschap van Rona. Een lief gezellig stel en zoals ik haar ken laat ze ook regelmatig iets weten over het verloop van haar zwangerschap. De weken gaan voorbij, een goede uitslag bij de twintig weken echo en weer een paar weken later een apetrotse Rona met de nieuwe kinderwagen.
Maar dan… het is eind november wanneer Daphne verteld dat ineens hun leven op z’n kop staat. Arno heeft de afgelopen weken heel wat onderzoeken gehad in het ziekenhuis en dan kwam er die uitslag… Ondanks dat Arno nog heel jong is geeft een neurologisch onderzoek aan dat er Parkinson is geconstateerd. Met medicatie zijn zijn klachten redelijk te verbeteren alleen de toekomst zal onduidelijk zijn.
Ondanks dit heftige bericht blijven ze beide heel positief en ja tuurlijk hebben ze hun mindere momenten maar ze genieten ook van de zwangerschap. Arno trekt zelfs Daphne mee in zijn positieve kijk.
Nu de maand februari is aangebroken wordt het toch wel heel spannend voor ze. Net als bij Rona willen ze vooraf weer niet weten of ze een zoon of dochter verwachten. En wanneer ze bij een volgende afspraak bij de verloskundige hoopt dat de geboorte natuurlijk op gang kan worden gebracht blijkt dit nog niet mogelijk te zijn. Geef dit kleintje eens ongelijk, het is februari, koud en nat weer dan is het bij mama toch veel fijner!
Februari gaat voorbij en maart breekt aan. Nu de zwangerschap zo op het einde loopt wil haar bekken waar ze al maanden last van heeft echt niet meer. De pijn geeft haar weinig energie en ineens heeft ze het helemaal gehad en mag de geboorte wel beginnen.
Maandag 4 maart, het is vroeg in de ochtend wanneer ze het gevoel heeft vruchtwater te verliezen. Niet veel later weet ze het zeker en ze besluit contact op te nemen met de verloskundige. Na controle blijkt het vruchtwater niet helder te zijn, een teken dat hun kindje zich wellicht niet prettig kan voelen. De verloskundige neemt geen enkel risico en ze worden verwezen naar het ziekenhuis.
Wanneer Daphne laat weten dat de weeën langzaam op gang komen besluit ik niet langer af te wachten. Wanneer ik rond 09:00 uur aankom in het ziekenhuis zit Daphne op bed haar weeën op te vangen. Kalm en beheerst vangt ze iedere wee op. Arno is nog maar net terug van de laatste spulletjes uit de auto te halen en de weeën worden sterker en sterker. Samen zijn ze enorm sterk en Arno wijkt geen wee van haar zijde.
Na controle blijkt ze 4 cm ontsluiting te hebben, ze is lichtelijk teleurgesteld omdat de weeën zo krachtig aanvoelen. Ze besluit nog even onder de douche te gaan. Ondanks dat het water haar enorm goed doet weet ze gewoon niet meer hoe ze zich moet houden. Niks is eigenlijk fijn meer, ze wil gewoon die douche UIT!
Eenmaal uit de douche wordt de druk van de baby steeds groter en groter. Ze zit op het randje van het bed en weet gewoon niet meer waar ze het zoeken moet. Indringend kijkt ze Arno aan: “De baby gaat komen, dit gaat niet meer”. Gelukkig, volledige ontsluiting ze mag starten aan de laatste weeën voordat ze hun kindje in hun armen kunnen houden. Arno helpt en steunt haar daar waar hij kan, het feit alleen al dat hij er is, ze hem kaan aankijken en in zijn hand kan knijpen dat alleen al is goed waard. Niemand wil ze nu liever naast zich hebben dan Arno!
Als een natuurtalent gaat ze die laatste weeën aan en al heel snel is er een hoofdje te zien, Arno en Daphne strekken beide hun handen uit en enkele momenten later om 12:48 uur heeft ze hun kleine wondertje op haar buik liggen. Ze kijken elkaar aan, stralen van geluk en zeggen beide: “Een jongen….”. Geëmotioneerd bekijken ze hun zoon van alle kanten. Ze is zo sterk geweest, heeft de weeën zo ontzettend kalm en rustig opgevangen en nu blijven de tranen van geluk over haar wangen stromen.
Het eerste waar ze aan denken nadat ze een beetje zijn bijgekomen is Rona. Ze kunnen niet wachten om Rona’s reactie te kunnen zien. Gelukkig staan de opa’s en oma’s en Rona’s zus al; te trappelen om dit wondertje te mogen zien. Wanneer niet veel later Arno met hun meisje de verloskamer binnenkomt is ze direct verliefd op haar broertje. Wat is hij lief, wat is hij zacht en wat is alles mooi aan hem.
Voor Daphne’s moeder is het vandaag een extra speciale en emotionele dag. Op deze dag 33 jaar geleden is ze op praktisch dezelfde tijd bevallen van Daphne’s zus. Het brengt mooie en emotionele momenten naar boven en dat raakt iedereen. Binnen no-time is de kamer gevuld vol familiegeluk , tranen van blijdschap en trots. Dit prille geluk gun je iedere ouder en ieder kind!
Lieve Daphne & Arno, hoe bijzonder is het om voor de tweede keer papa en mama te mogen worden. Wat stralen jullie samen ene geluk uit en hoe fijn is jullie mannetje bij jullie terecht gekomen. Bedankt voor jullie vertrouwen, hopelijk mogen de foto’s en het verhaal jullie helpen om op deze dag nog heel vaak te mogen terugkijken. Geniet van elkaar en jullie mooie gezin!
Liefs Mirjam
