Onze geboortefotograaf Diede is in verwachting van haar derde kindje! Op onze website deelt zij hoe het met haar gaat en hoe zij deze zwangerschap ervaart.
Wat gaat de tijd snel, ik ben alweer rond de 20 weken zwanger en we gaan echt van start met mijn mama-blog. Wat is er veel gebeurd, zo bijzonder dat deze derde zwangerschap ons gegund is. Op de een of andere manier lijkt dat gevoel steeds sterker te worden. Het gevoel dat een zwangerschap bijzonder is en een voorrecht.
Vorige week vertelde ik jullie over hoe ik veel te vroeg een zwangerschapstest deed. En hoe dat uiteindelijk twee positieve testen werden. Tel daar nog maar een hoop testen bij op, want ergens kon ik het ook weer niet geloven. Maar de testen waren toch echt duidelijk genoeg. Samen met Sjoerd hebben we de eerste dagen na de positieve test veel gepraat. We konden het beiden nog niet echt geloven. En door het te bespreken werd het steeds meer echt en veranderde onze gesprekken van: hoe gaan we dit doen?, naar: wat is het eerste wat we nu moeten gaan regelen?
Een van de eerste dingen die ik deed was het aanmelden van de zwangerschap bij de verloskundige en mijn uitgerekende datum claimen in Mirjam’s agenda. Je wilt natuurlijk zo snel mogelijk een plekje voor een eerste echo reserveren, maar ook die geboortereportage. Je weet dat je tijd genoeg hebt voor die eerste afspraak bij je verloskundige maar toch… Dat wilde ik niet alleen omdat ik nieuwsgierig was, maar nog meer omdat ik wilde weten of alles goed was en de zwangerschap op de juiste plek zat. De datum van de 1e echo stond vast en ik zou dan rond de acht weken zwanger zijn. Dat betekende nog drie weken wachten… Drie weken. De dagen kruipen voorbij…
Gelukkig stond er genoeg in de agenda om naar uit te kijken. In de weken die volgden, vertelden wij het onze families en vrienden. Zo spannend altijd. Zoals bij iedere zwangerschap hebben we geprobeerd op een originele manier ons nieuws te vertellen. Al moet ik zeggen dat het deze keer wel wat lastiger was om iets leuks te bedenken. Maar gelukkig alleen maar leuke reacties van onze families en vrienden. Een opmerking die we wel veel hoorden was “we hadden het niet verwacht, wij dachten dat ze eerst wel een goede nachtrust wilden”.
Eindelijk is het september: onze eerste echo staat voor de deur. We hebben inmiddels iedereen verteld dat er een 3e kindje op komst is. En we zijn heel benieuwd hoe het met deze zwangerschap gaat. Hoe blij we ook zijn, het is een bizarre tijd om zwanger te zijn, met een virus in onze nek die de halve wereld plat legt.
De eerste echo
We dragen een mondkapje en houden afstand. Gelukkig mag Sjoerd wel mee. Maar hij moet wachten bij het cafeetje in de centrale hal tot ik naar binnen mag. Ik zit alleen in de wachtruimte die best groot is. Met de minuut voel ik mij zenuwachtiger worden. Alle scenario’s spelen zich af in mijn hoofd. Hoezo hormonsters!
Hoe fijn zou een volle wachtruimte nu zijn met andere zwangere vrouwen en hun partners? Ik mis zelfs het hysterische kind dat germ een uur met mama zit te wachten tijdens de controle in het ziekenhuis. Of het kindje dat stampvoetend toch ECHT de kleurtjes van het ziekenhuis mee naar huis wil nemen. Je kent ze wel, toch? Dat zou net nu een welkome afleiding zijn. Ongelofelijk wat je allemaal in je hoofd kunt halen in 10 eenzame minuten… Ik denk dat ik maar moet accepteren dat de komende maanden één brok emotie zullen worden.
Ik word binnengeroepen en bericht snel Sjoerd dat hij mag komen. We gaan natuurlijk meteen met de echo kijken hoe het ervoor staat. Dus hup, buik bloot en kijken maar. De echoscopiste kan via mijn buik de baarmoeder niet in beeld krijgen “We moeten ‘even’ inwendig kijken, mevrouw. Ik zie alleen maar darmen.”
Een inwendige echo betekent dat ze met een andere echokop via de vagina een echo van de baarmoeder maken. Ik zeg nu echokop, maar ik vind hem persoonlijk nogal gigantisch, zeg maar…
Het blijft toch vreemd daar zo te liggen, maar alles voor het goede doel. Ik hoop dat Sjoerd een beetje gepaste positie inneemt om te gaan zitten. Gelukkig, hij snapt en blijft ver bij mijn voeten vandaan, zullen we maar netjes zeggen…
JA, het lijkt op mij…
Vrijwel direct zien we een prachtig wit vruchtje met een kloppend hartje. Er is verder niet veel te zien op de echo maar het ziet er allemaal goed uit en met een opgelucht gevoel kan ik door voor de controles en het bespreken van de echo bij de verloskundige. Het kan natuurlijk niet, maar ik weet het zeker, dit kleine vlokje lijkt op mij. Kijk, maar zo lig ik ook in bed.
Nog geen vijftien minuten later lopen we met een gerust gevoel richting de uitgang. Drie weken bijna ziek van de spanning en binnen vijftien minuten is het gepiept. Het ziet er allemaal goed uit en vol trots kijken we elkaar aan. Natuurlijk moet dit vlokje nog heel hard groeien maar we zijn gewoon nu al papa en mama van drie prachtige kindjes.
Dit soort dingen moeten we vieren, dus we gaan nog even koffie drinken met taart bij het koffiecafeetje in het ziekenhuis. En nagenieten van dat wat we net hebben gezien. We gaan er een ongelofelijk mooie tijd van maken en wat voel ik me bevoorrecht om inmiddels al zoveel bevallingen te hebben gezien. Te weten dat er keuzes zijn en dat het ook anders kan dan “standaard”.
Keuzes, keuzes en nog eens keuzes…
Er zijn heel wat keuzes te maken… In de komende blog neem ik jullie mee tijdens onze keuze van prenatale screening. Wil ik zekerheid over de gezondheid van ons kindje? Welke mogelijkheden zijn er?
Tot volgende week woensdagavond om 21:00 uur dan staat er een nieuwe mama-blog voor jullie klaar.
Diede
Mirjam Cremer & Diede Verschuuren Geboortefotograaf en schrijver van geboorteverhalen
Pure Life Geboortefotografie: Gespecialiseerd in zwangerschap– geboorte- en Newbornfotografie
werkzaam in de Regio’s Zuid-Limburg, Noord en Midden-Limburg, Noord-Holland, Zuid-Holland, Brabant, Gelderland en Utrecht
Wil je graag meer weten over een geboortereportage of een vrijblijvend kennismakingsgesprek?
We maken graag tijd voor jullie, neem gerust contact met ons op.
