Ons eerste kindje. Zoals waarschijnlijk alle aanstaande ouders kunnen ook wij niet wachten om ons kleine wonder voor het eerst te zien en vast te houden. Langzaamaan begin ik ook echt nieuwsgierig te worden of we een zoon of dochter in ons gezinnetje krijgen. Spannend!
Over ongeveer een week zou het zo ver moeten zijn. Dan is de uitgerekende datum en rond die tijd zou ons nu al eigenwijze kindje geboren moeten worden. Plannen kun je zoiets niet, dat weet iedereen. Aangezien ik nogal van het plannen ben en alles vooraf geregeld en gepland wil hebben, is dit wel eens een moeilijk punt voor mij.
Al vanaf het begin van de zwangerschap loop ik met lijstjes en planningen rond. Ik wil zo goed mogelijk voorbereid zijn en het liefst zo snel mogelijk alles klaar hebben voor de bevalling. Stel je eens voor, ik heb net dat ene ding niet in huis.. paniek!
Die paniek geldt eigenlijk tot nu toe alleen voor de voorbereidingen. Wat betreft de aanstaande bevalling ben ik nog heel rustig voor mijn doen. Over de bevalling heb ik mij tot nu toe nog niet heel erg druk gemaakt. Ik laat het op mij af komen en vertrouw op mijn verloskundigeen mijn vriend.
Alle spullen staan klaar, de zwangerschapscursus is bijna afgelopen, laat de baby nu maar komen.
Niet altijd ben ik zo rustig geweest. Veel pijn en slapeloze nachten zijn vooraf gegaan. Een aantal weken geleden had ik nachten lang last van erge harde buiken. Een nacht zelfs zo erg dat ik écht dacht dat de bevalling begonnen was. Naar mijn mening leken de harde buiken op echte weeën.
In de ochtend heb ik de verloskundige gebeld en ook zij vertrouwde het niet helemaal. Een uur later was de verloskundige bij ons thuis en gelukkig was de bevalling nog niet begonnen. Dat zou ook nog veel te vroeg zijn. Ik was helemaal overstuur en niet meer rustig te krijgen. Naar mate de 37 wekengrens naderde werd ik rustiger. Een vlaag van opluchting leek over mij heen te gaan toen die dag eindelijk aangebroken was. Een thuisbevalling zou nu mogelijk zijn en dat is wat wij het liefst willen. Ontspannen (proberen te) blijven in de eigen omgeving en thuis bevallen.
Afgelopen tijd ben ik druk geweest met babyspullen kopenén met het spelen van voorstellingen. Ja, ik dacht 9 maanden geleden dat ik makkelijk kon optreden in deze periode van de zwangerschap. Gelukkig heb ik deze productie helemaal mee mogen maken, al vond ik het wel ontzettend zwaar. Veel repeteren, spanning bij de voorstellingen en veel te weinig tijd om te rusten.
Deze productie heeft mij echter ook geholpen om niet alleen maar thuis te zitten en te wachten en te letten op elk schopje en elke por die ik van de baby krijg. De bevalling zou immers ook nog ruim twee weken op zich kunnen laten wachten…geduld!
Nu ik dit schrijf besef ik me dat de zwangerschap tot nu toe zo snel is gegaan. Het lijkt wel alsof het pas geleden is dat we de positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Met tranen in mijn ogen denk ik aan de mooie tijd die ik tot nu toe tijdens de zwangerschap heb gehad.
Hoe snel je van het kindje in je buik kunt houden en hoe veel zorgen je kunt hebben. Ups en downs horen erbij, maar ik heb tot nu toe van alles genoten. Ook van de minder leuke en pijnlijke dingen heb ik genoten, raar maar waar. Ik ga er ook vanuit dat de bevalling net zo zal zijn. Het zal niet makkelijk en vooral niet pijnloos zijn, maar ik hoop en verwacht dat de bevalling en de tijd die daarna komt geweldig zullen zijn.
Ik kijk uit naar de bevallingen ook naar de geboortereportage die Mirjam hopelijk zal gaan maken. Samen met mijn vriend terugkijken op waarschijnlijk het bijzonderste moment in ons leven!
