Nog een aantal dagen tot de uitgetelde datum. Sinds een week ben ik er eigenlijk pas echt klaar voor. Daarvoor was ik nog veel te druk met allerlei zaken in huis, ontzettend gezellige afspraken en de mentale voorbereiding. Maar nu, nu mag de kleine spruit zich wel laten zien. Hoewel nog twee weken in mama’s buik ook prima zou zijn.
In februari was het zo ver. We hadden een positieve test in onze handen. Letterlijk juichen konden we echter niet. Mijn vader en zusje woonden namelijk tijdelijk bij ons in, in verband met een verhuizing. En gezien we dit grote geheim nog even voor onszelf wilden houden vierden we een stil feestje. Wat hadden Ingo, mijn man, en ik een lol dat we zo’n groot geheim met ons meedroegen.
Wat is het bijzonder te ervaren dat je zwanger bent. Ondanks dat je tig keer naar die positieve test kijkt, en vervolgens het kleine mensje op de echo ziet groeien, vond ik het moeilijk te geloven dat dit echt in mijn lichaam gebeurde. Ondanks de standaard klachten kon ik het moeilijk geloven. Ik heb de afgelopen jaren zoveel mama’s en ouders begeleid op de weg naar een kindje en nu ging het om onszelf. Pas toen ik de baby echt begon te voelen in mijn buik, leek het werkelijkheid. De zwangerschap is tot nu toe erg voorspoedig verlopen. Ik heb weinig klachten gehad, oprecht kunnen genieten en gelukkig mijn werk tot de laatste dag kunnen beoefenen.
Ik werk als physician assistant klinisch verloskundigein het ziekenhuis. Zwangerschap, bevalling en kraambed zijn voor mij dus dagelijkse kost. Zo klinkt het misschien vanzelfsprekend, maar wat is het een voorrecht dit beroep te mogen uitoefenen. Dat je ouders mag begeleiden in alle fasen van deze reis. En nu, nu maken wij dit zelf mee. Veel mensen vragen zich af of ik me niet extra zorgen maak, of onzeker voel, omdat ik weet wat er allemaal fout kan gaan. Het tegendeel is waar. Juist omdat ik ook zo vaak zie hoe het hoort te gaan, hoe mensen ervan genieten en hoe een gezond kind ter wereld komt, heb ik vertrouwen. Vertrouwen in de baby en vertrouwen in mijn eigen lijf.
De bevalling komt eraan. Het voelt voor mij een beetje als een ‘breng-je-partner-mee-naar-werk-dag’. Eindelijk, na al die jaren, kan Ingo mijn grote passie zien en meemaken. Eindelijk krijgt hij een beeld bij wat mij drijft om dit werk te doen. Naast Ingo heb ik het geluk door twee hele lieve vriendinnen en collega’s te worden bijgestaan op mijn eigen vertrouwde afdeling. Zij maken het mede dat ik zoveel vertrouwen heb, dat ik me (hopelijk) volledig kan overgeven aan het mooie natuurgeweld van een bevalling en uiteindelijk, met hun steun, een prachtige baby op de wereld kan zetten.
