Ruim 2,5 jaar geleden mochten wij voor de eerste keer ouders worden van een prachtige zoon Ivan. Wat waren we gelukkig en genoten we van dit kleine wonder. Helaas verdween al snel de welbekende ‘roze wolk’ en hebben wij 2 jaar lang veel verdriet en tegenslagen gekend. Ondanks dat hebben wij als gezin gevochten voor ons geluk en geprobeerd te genieten van de kleine dingen.
Voor langere tijd had ik gedacht dat mijn wens om nog een keer zwanger te zijn niet meer mocht uitkomen. Totdat Casper mij afgelopen kerst veraste met een prachtig cadeau, namelijk een zwangerschapstest. We besloten om samen dit avontuur te omarmen. Hopelijk mogen wij nog een keer een kindje verwachten.
Niet lang daarna mocht ik in februari een positieve zwangerschapstest in mijn handen hebben. Ons geluk kon niet op, we worden weer papa en mama en Ivan grote broer. De zwangerschap verloopt goed, maar is lichamelijk wel erg zwaar. Met een jongetje van 2 wat zijn aandacht nodig heeft kan ik minder rust nemen, dan bij de eerste zwangerschap.
Een stapje terug
Vanaf de 18eweek heb ik veel last van aanhoudende harde buiken, een signaal van mijn lichaam om het rustiger aan te gaan doen. Uiteindelijk heb ik toch een stapje terug genomen om een eventuele vroeggeboorte te voorkomen. Ondanks dat geniet ik optimaal van mijn zwangerschap en het getrappel in mijn buik.
Doordat Ivan bij de geboorte aan de grote kant was, krijg ik deze zwangerschap extra groei echo’s om de groei beter in de gaten te houden. Wanneer bij 36 weken blijkt dat ook dit kleintje weer te goed groeit stuurt de verloskundige mij weer door naar de gynaecoloog. Tijdens deze controle blijkt tevens ook dat ik teveel vruchtwater heb.
Uit voorzorg wil de gynaecoloog nogmaals een extra medische 20 weken echo uitvoeren om er zeker van te zijn dat onze baby geen lichamelijk afwijkingen heeft. De echo kan pas de week na de controle plaatsvinden, een week vol zorgen en gedachten van wat als….
Gelukkig laat de echo geen afwijkingen zien, wat een opluchting.
Voorbereiden op de bevalling
Nu kunnen wij ons rustig gaan voorbereiden op de bevalling, met Casper aan mijn zijde weet ik zeker dat ook deze bevalling weer goed zal verlopen. Ik kijk totaal niet op tegen de bevalling, ik vindt dit naast het zwanger zijn een van de mooiste avonturen die je maar mag beleven.
Een avontuur die je samen aangaat om daarna een prachtig mooi kindje in je armen te mogen sluiten en hem dan heel veel liefde te mogen geven. Natuurlijk hopen wij dat Mirjamnu ook weer zo’n prachtige herinnering mag vastleggen zoals zij ook bij de geboorte van Ivan heeft gedaan.
De laatste weken van de zwangerschap breken aan. Weken waarin wij erg benieuwd zijn naar hoe ons zoontje eruit komt te zien, zal hij op zijn broer lijken en hoe zal Ivan reageren bij het zien van zijn kleine broertje? We genieten van de laatste dagen/weken als gezin van drie en wachten we geduldig af totdat we onze zoon/broertje in onze armen mogen sluiten.
