In deze nieuwe Blog – Mijn Bevalling deel 9 vertelt een a.s. mama hoe ze tegen de bevalling aankijkt. Een open en oprechte blog waarin ze ons meeneemt in dit moment. Deze blog wordt wekelijks op zondagavond om 20:15 uur op deze pagina geplaatst. Iedere week een andere mama en een ander verhaal.
In deze serie mogen we kennismaken met Loes. Samen met haar man verwacht ze over een paar weken hun derde kindje.
Bijna zo ver…
Officieel nog drie weken, die ga ik niet meer vol maken.
Na een rumoerige zwangerschap, van opname in het ziekenhuis met Hyperemesis Gravidarum (extreme zwangerschapsmisselijkheid), hevige migraine, de angst voor een vroeggeboorte tot aan een gekneusd buikvlies, is het nu dan bijna zo ver, mijn derde en laatste zwangerschap zit er bijna op.
37 weken, ons meisje doet het goed, ze groeit prachtig op de gemiddelde lijn of zelfs iets daar boven. Het wordt dus een geplande inleiding. Of ons dit tegen valt? Een beetje, we wisten vooraf dat mijn bekken smal is, dus bij een groter kindje, het een keizersnede zou worden. Daarnaast ging de bevalling van onze dochter, nu 6,5 jaar geleden, niet zonder slag of stoot, daarbij werd een zogeheten “schouderdystocie” geconstateerd. Dit houdt in dat haar schouder vast lag achter mijn schaambeen, waardoor zij niet makkelijk ter wereld kwam.
Bij onze zoon is ook besloten om vroegtijdig in te leiden, vanwege de “3 kilo grens” en het risico op herhaling, en omdat een natuurlijke bevalling voor zowel moeder als kind, beter is dan een keizersnede. Gelukkig zijn onze dochter en zoon zijn beiden gezond op de wereld gekomen.
Sinds anderhalf jaar studeer ik zelf verloskunde, een droom waarvan ik dacht dat ik deze nooit meer waar zou kunnen gaan maken. Maar na veel wikken en wegen, ben ik er toch aan begonnen, en hoe! Ik ben trots dat ik dit kan doen, en sta soms voorstelt van mijn eigen doorzettingsvermogen. Een HBO studie met een huishouden, twee jonge kinderen én een zwangerschap. Gelukkig heb ik een geweldige man naast me staan, die mij deze ruimte ook geeft, zonder hem had ik dit niet kunnen doen.
Men zegt vaak; “fijn joh, dan weet je zelf zo veel, dan heb je anderen niet direct nodig.”
Was dat maar waar… Ik merk dat ik juist door mijn studie, soms heel onzeker ben over mijn eigen lichaam. Is dit wel wat ik voel? Is dit wel wat het hoort te zijn? Zou dit niet anders moeten? Dus ik ben blij dat ik twee fantastische verloskundigenen een prettige gynaecoloog achter me heb staan, die me deze maanden geholpen hebben, en heel vaak weer rechtop hebben gezet. Ik hoop daarom ook met heel mijn hart, dat een van mijn eigen verloskundigen mijn bevalling mag en kan gaan doen. Of dit kan is niet zeker, maar daar gaan we met z’n allen wel ons best voor doen, en dat geeft een fijn gevoel.
We hopen dit bijzondere moment vast te kunnen leggen op beeld, wat we volledig in Mirjam haar handen gaan leggen. We zijn ervan overtuigd dat zij ons straks een prachtige, blijvende herinnering gaat geven.
Terug naar nu, ons derde kindje, weer een meisje, de inleiding staat gepland. Spannend? Ja, maar we weten wat ons te wachten staat. Het bekende riedeltje: Opname, inbrengen van de ballon, en dan begint het wachten… Misschien een paar uren, misschien een paar dagen. We gaan maar uit van dat laatste.
Ergens heb ik een klein sprankje hoop dat ze direct de vliezen kunnen breken, dat zal wel niet, maar ach, een mens moet hoop kunnen houden zullen we maar zeggen.
We gaan dit moment weer sámen doen, mijn man en ik. Onze andere twee kanjers gaan lekker naar opa en oma, en wij gaan ons richten op de komst van ons derde gegeven wondertje.
“Liefde, zo mooi en fijn… Nog meer liefde te delen, als we straks met vijven zijn.”
Loes