In deze 6-delige serie nemen we je mee in de ervaringen van een moeder die pre-eclampsie opliep tijdens haar zwangerschap. Pre-eclampsie wordt ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Het is ziekte die ontstaat tijdens de zwangerschap en bestaat uit een combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine. Het is wereldwijd de meest voorkomende zwangerschapsaandoening. Omdat deze aandoening dus vaak voorkomt, vinden wij het belangrijk ook over deze ervaring te schrijven.
22 oktober 2021
Omdat je tijdens de keizersnede wat vruchtwater in je maagje had gekregen was je heel misselijk waardoor je maar weinig melk binnenhield. Daarom kreeg je ’s nachts een sonde waarmee je voeding kreeg. Maar zelfs van de sondevoeding werd je misselijk en spuugde je veel weer uit. Vanaf 11.00 uur lukte het je om je voedingen binnen te houden! Iedere drie uur legden we je aan de borst en ondertussen kreeg je voeding via de sonde, zodat je leerde dat je melk kunt drinken aan de borst. ’s Avonds lukte het je al om heel stevig aan de borst te drinken! Super trots waren papa en mama!
Tot vandaag lagen jij en mama nog op de kraamafdeling van het ziekenhuis, maar omdat het met mama goed gaat en jij nog zorg nodig hebt verhuisden we ’s middags naar de kinderafdeling.
Om ons vooral te focussen op de dingen die goed gaan, spraken papa en mama af om iedere avond voor het slapengaan op te noemen welke dingen fijn en goed waren die dag!
Bevalling gemist
Die nacht belandde ik in een dieptepunt. Ik werd wakker met mijn hand op mijn lege buik en het besef dat mijn buik leeg was – dat mijn Frummeltje niet meer in mijn buik zat – overviel me vreselijk en maakte me intens verdrietig. Dat ik mijn bevalling ‘gemist’ heb raakte me meer dan ik had kunnen bedenken. Jij bent geboren, maar voor mijn gevoel ben ik niet van je bevallen. Ik ben wakker geworden uit de narcose en ineens had ik een kind. Het is dat je zo lijkt op papa, maar voor mijn gevoel had je zomaar van een ander kunnen zijn. Je voelde niet van mij. Dit kindje was Sem gewoon niet, want Sem zat nog fijn in mijn buik…!
Dat mijn darmen en baarmoeder terug bewogen naar hun oorspronkelijke plek en soms voelden als schopjes in mijn buik voelden zo vertrouwd en maakten het nog moeilijker om te geloven dat Frummeltje niet meer in mijn buik zat. Frummeltje was nu Sem geworden. Als ik naar het prachtige kindje keek dat in mijn armen lag, voelde ik soms een soort jaloezie voor zijn ouders. Wat een geluk als je zo’n plaatje mee naar huis mocht nemen. Ik moest nog erg wennen aan het idee dat dit kindje van mij was en dat jij echt met ons mee naar huis mocht.
Samen erdoorheen
Wat vreselijk ook dat mama jouw eerste uurtje helemaal heeft gemist. Dat je niet meteen na de bevalling fijn en warm op mama’s buik werd gelegd. Dat mama het moment heeft gemist waarop jij je naam hebt gekregen. Dat papa er helemaal alleen voor stond toen jij zo’n moeilijke start had.
Papa werd wakker van mijn verdriet en op zijn aandringen vertelde ik aan hem hoe ik me voelde. Ik vond het zo moeilijk om deze nare gevoelens uit te spreken. Welke mama heeft nou het gevoel dat haar kindje niet van haar is? Gelukkig was papa heel begripvol en lief voor mama. Hij vertelde dat ik het beste kon gaan oefenen door jouw naam steeds te zeggen als ik het over je had, zodat ik eraan kon wennen dat jij Sem was. Daarnaast ben ik je ook weer Frummeltje gaan noemen. Zo probeerde ik eraan te wennen dat jij het kleine Frummeltje was dat zo lang in mijn buik gezeten heeft.
