In deze 6-delige serie nemen we je mee in de ervaringen van een moeder die pre-eclampsie opliep tijdens haar zwangerschap. Pre-eclampsie wordt ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Het is ziekte die ontstaat tijdens de zwangerschap en bestaat uit een combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine. Het is wereldwijd de meest voorkomende zwangerschapsaandoening. Omdat deze aandoening dus vaak voorkomt, vinden wij het belangrijk ook over deze ervaring te schrijven.
Deel 1 – pre-eclampsie
Voor mijn lieve Sem
Op woensdag 20 oktober 2021 belde ik rond 08.00 uur de verloskundige. Die nacht had ik slecht geslapen omdat ik dacht dat ik wat vocht verloren had en ik wilde zeker weten dat het geen vruchtwater was. Niet veel later kwam verloskundige Lonneke op huisbezoek en zij deed met een wattenstaafje een test om te bepalen of het vruchtwater of afscheiding was. Er bleek geen sprake te zijn van vruchtwater. Geen reden tot paniek dus. Voorlopig zou je nog even lekker in mama’s buik blijven!
Omdat ik op vrijdag naar de verloskundige zou moeten wilde Lonneke deze meteen even doen, dan hoefde ik op vrijdag niet meer langs te komen bij de praktijk. En dus luisterde ze naar jouw hartje – dat klonk regelmatig en sterk – en werd mijn bloeddruk opgemeten. De weken daarvoor was mijn bloeddruk al steeds aan de hoge kant geweest en was ik al twee keer doorverwezen naar het ziekenhuis omdat er sprake kon zijn van pre-eclampsie; zwangerschapsvergiftiging. De band die Lonneke had meegenomen voor het bepalen van mijn bloeddruk zat mij niet helemaal goed, waardoor mijn bloeddruk heel erg hoog gemeten werd. Voor de zekerheid moest ik maar even langskomen bij de praktijk om daar een nameting te doen met een beter passende band. Mijn bloeddruk bleek onveranderd ten opzichte van de vorige weken. Wel verhoogd maar nog binnen de grenzen.
Zwangerschapsvergiftiging
Voor de zekerheid wilde Lonneke ook controleren of er eiwitten in mijn urine zaten, want als dat zo was dan was er zeker sprake van zwangerschapsvergiftiging. Uit de test kwam een heel zorgwekkende score: alle waardes die bepaalden hoeveel eiwitten er in de urine zaten, gaven de maximale score aan. Twee weken geleden waren de eiwitten in mijn urine nog minimaal geweest, het was dus ineens heel erg snel fout gegaan! Eerst twijfelden we of ik naar het ziekenhuis moest gaan. Na de vorige keer dat ik werd doorgestuurd hadden ze gezegd dat ik de volgende keer zou worden overgedragen aan de gynaecoloog en dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde fijn bij onze eigen verloskundigenpraktijk blijven! Maar met deze resultaten bij de test op eiwitten was het risico op zwangerschapsvergiftiging te groot en de gynaecoloog wilde me meteen zien.
Ik belde papa op om te vertellen dat ik naar het ziekenhuis moest. Papa maakte een overleg op zijn werk af en kwam daarna meteen naar het ziekenhuis. Ik ging alvast en moest net als de vorige keren een halfuur lang aan de bloeddrukmeter, de CTG om jouw hartje in de gaten te houden, er werd bloed geprikt en mijn urine werd in het lab gecontroleerd op eiwitten. Toen papa kwam mocht ik van de bloeddrukmeter af – mijn bloeddruk was hetzelfde als de vorige keren – maar aan de CTG moest ik blijven omdat jouw hartslag af en toe wat daalde en dat moest even goed in de gaten gehouden worden. Maar dat was de vorige keer ook zo, en toen mochten we later gewoon naar huis. Dus er was vast niets aan de hand!
Na een poosje kwam de gynaecoloog ons kamertje binnen om te vertellen dat er veel eiwitten in mijn urine zaten, wat betekende dat ik zwangerschapsvergiftiging had en dat ik daarom in het ziekenhuis moest blijven omdat ik moest worden ingeleid. Jeetje… dus jij werd vandaag of morgen geboren! Eindelijk zouden wij papa en mama gaan worden!
Er werd eerst een inwendig onderzoek gedaan waarna er bepaald zou worden of er al voldoende ontsluiting was om de vliezen te breken of – in het geval er nog geen ontsluiting was – er een ballonnetje geplaatst werd waarna mijn vliezen de volgende dag gebroken konden worden. Ik had nog maar een vingertopje ontsluiting. Dat was te weinig voor het breken van mijn vliezen en dus moest er een ballonnetje geplaatst worden.
Maar eerst zou de gynaecoloog een echo doen om te controleren of jij goed gegroeid was en of je het nog fijn had in mama’s buik. De echo bleek helemaal niet wat we ervan verwacht hadden. De laatste echo was gemaakt toen ik 35 weken zwanger was en jouw groei was toen nog prachtig gemiddeld geweest. Maar tot onze schrik vertelde de gynaecoloog dat je sindsdien helemaal niet meer was gegroeid en er bleek nog maar heel weinig vruchtwater te zijn.
Volgende week (22 december) volgt deel 2.
