In deze 6-delige serie nemen we je mee in de ervaringen van een moeder die pre-eclampsie opliep tijdens haar zwangerschap. Pre-eclampsie wordt ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Het is ziekte die ontstaat tijdens de zwangerschap en bestaat uit een combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine. Het is wereldwijd de meest voorkomende zwangerschapsaandoening. Omdat deze aandoening dus vaak voorkomt, vinden wij het belangrijk ook over deze ervaring te schrijven.
Deel 2 – pre-eclampsie
De gynaecoloog dacht dat de placenta haar werking door de zwangerschapsvergiftiging grotendeels verloren had en daardoor veel te weinig vruchtwater en voedingsstoffen aan jou had gegeven. Je hebt daardoor niet meer goed kunnen groeien en je hebt het de laatste weken helemaal niet meer fijn gehad in mijn buik. Wat naar om te horen! Doordat je maar zo klein was, was er een grote kans op een keizersnede. Kleine kindjes kunnen de weeën namelijk niet zo goed aan en een natuurlijke bevalling vormde dan een veel te groot risico omdat je hartje dat niet aan zou kunnen.
Ik had zo’n zin in de bevalling en had zo graag willen bevallen in een bevalbad, maar nu kon dat alleen nog als jouw hartje sterk en stabiel bleef. Als jouw hartje dipjes bleef maken, mocht ik zeker niet in bad bevallen. Dat vond ik heel erg jammer om te horen, maar het belangrijkste was dat jij gezond geboren kon worden. Dan maar geen badbevalling!
Klaar voor de bevalling
Toen we terugkwamen in onze ziekenhuiskamer belden we onze familie om te vertellen dat ik vandaag ingeleid zou worden. Vera (jouw tante) was daar heel erg verdrietig over, ze was juist vanmorgen positief getest op corona en mocht daarom zeker niet op kraamvisite komen in jouw eerste week. We hebben daarna ook onze verloskundige, kraamverzorgster en de geboortefotograaf op de hoogte gebracht dat de bevalling eraan zat te komen.
De gynaecoloog kwam rond 16.00 uur voor het plaatsen van het ballonnetje. Dat was zo gedaan. Daarna moest ik aan de CTG blijven zodat ze jouw hartje goed konden blijven volgen. Rond 17.00 kwam de gynaecoloog nog even langs voor het beantwoorden van onze vragen. De toekomst was erg onzeker – alles was afhankelijk van wat jouw hartje ging doen. De gynaecoloog zei zelfs dat als je hartje deze dipjes bleef maken, er een kans was dat ze vanavond al een keizersnede zou gaan doen. Maar het kon ook gebeuren dat je hartje het tijdens de bevalling moeilijk kreeg en er dan nog besloten zou worden tot een keizersnede over te gaan. Hoe je het ook wendt of keert, die keizersnede zat er dik in… Dit was echt niet hoe ik het me had voorgesteld. Ik wilde dit zo helemaal niet!
Papa ging even naar huis om wat spullen op te halen en ik belde de geboortefotograaf, die meteen kwam om te bespreken hoe de zaken ervoor stonden. Ik kreeg rond 17.30 uur lichte krampen in mijn onderbuik en vanaf 19.00 uur deden ze steeds meer pijn en werden ze ook gelijkmatiger. De gynaecoloog vertelde dat jouw hartje er nu goed uitzag. De geboortefotograaf ging dus naar huis na overleg met papa en mama en het ziekenhuis. We spraken af dat ze de volgende ochtend terug zou komen om te bekijken hoe het ervoor stond. Als alles goed ging zouden de krampen vannacht doorzetten waardoor ik ’s nachts of in de ochtend het ballonnetje zou verliezen. Zo konden mijn vliezen doorgeprikt worden en kon de bevalling echt gaan beginnen.
Klaar voor de OK
’s Avonds maakten de verpleegkundigen zich wat zorgen om jouw hartslag. Deze werd te stabiel, wat betekende dat je veel aan het slapen was. Om je wakker te maken moest ik zoveel mogelijk op mijn linkerzij gaan liggen en na een tijdje werd je hartslag weer beter. Maar ’s nachts vertelde een verpleegkundige dat jouw hartslag ineens gestegen was. Dat zou ze even gaan bespreken met de gynaecoloog. Om 02.45 stroomde onze kamer vol met mensen, waaronder de gynaecoloog. Die vertelde dat jouw hartslag verhoogd was en in korte tijd drie dipjes had gehad. Jouw hartje kon een natuurlijke bevalling niet aan en om jou te redden moest jij zo snel mogelijk geboren worden met een keizersnede.
Ik werd meteen klaargemaakt voor de OK en daarheen gereden. We vroegen nog of we konden wachten op de geboortefotograaf, maar daarvoor was geen tijd. De keizersnede moest nu meteen. Wel bleven ze zeggen dat het geen spoed was, want ze hoefden mijn bed niet rennend door de gang te rijden. Maar het voelde wel behoorlijk dringend!
