In deze 6-delige serie nemen we je mee in de ervaringen van een moeder die pre-eclampsie opliep tijdens haar zwangerschap. Pre-eclampsie wordt ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Het is ziekte die ontstaat tijdens de zwangerschap en bestaat uit een combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine. Het is wereldwijd de meest voorkomende zwangerschapsaandoening. Omdat deze aandoening dus vaak voorkomt, vinden wij het belangrijk ook over deze ervaring te schrijven.
Deel 3 – pre-eclampsie
Toen we bij de OK aankwamen moest papa zich omkleden. Hij mocht bij de operatie blijven, maar wilde liever niet kijken en wachtte op de plek waar jij naar je geboorte naartoe zou worden gebracht. Eigenlijk zou ik een ruggenprik krijgen zodat ik wakker was tijdens de bevalling, maar omdat ik door de zwangerschapsvergiftiging heel veel vocht vasthield lukte het niet om de ruggenprik te zetten. Daarnaast deden de prikken mij heel veel pijn, omdat de ruggenprik normaal wordt gezet tijdens een wee, maar omdat ik geen weeën had voelde ik iedere prik heel goed en het deed zo’n zeer…
Onder narcose bij de bevalling
Nadat er zeker acht keer was geprikt besloten ze mij onder algehele narcose te brengen. Ik moest gaan liggen en mijn armen en benen werden vastgemaakt met riempjes.
Papa mocht mij nog een kusje komen geven voordat ik ging slapen en hij zei zachtjes in mijn oor dat hij van mij houdt en dat alles goed zou komen. Ondertussen kreeg ik lucht via een masker.
21 oktober 2021
In de armen van papa
Rond 03.45 uur werd ik onder narcose gebracht en al snel daarna, om 03.59 uur op 21 oktober 2021 werd jij geboren. Je maakte wel meteen een geluidje maar begon niet te huilen. Doordat jij last had van de narcose van mama kon je nog niet zelf ademhalen dus daar had je wat hulp bij nodig van de kinderarts. Die nam jou mee naar een speciaal kamertje – papa mocht bij je blijven – om jou zo goed mogelijk te helpen. Je APGAR-score was na één minuut 5, maar na vijf minuten al 7 en na tien minuten 10.
Aan het begin zag je er heel blauw uit, maar je kreeg al snel een gezonder kleurtje. Om 04.04 uur mocht papa jou eindelijk voor het eerst vasthouden! Wat jammer dat ik dat bijzondere moment heb gemist…! Daarna werd je in de couveuse gelegd en mocht papa je naar onze kamer in het ziekenhuis rijden. Daar werd je gewogen – je woog 2610 gram – en kreeg je je eerste kleertjes aan. Het geboortepakje dat ik speciaal voor na je geboorte had uitgezocht, kon je nog helemaal niet aan omdat je maar zo klein was! Dus moest papa het kleinste pakje uitzoeken dat we hadden ingepakt, maar zelfs dat was eigenlijk nog te groot! Je kreeg daarna melk uit een bekertje – je noemt dat cupfeeding – omdat je niet bij mama in de buurt was om uit de borst te drinken en uit een flesje drinken kon je nog niet. Daarna werd jullie verteld dat mama wakker was geworden en dat ze heel nieuwsgierig was naar jou! Jullie mochten dus komen zodat jij en mama kennis konden maken met elkaar!
Het eerste wat ik me kan herinneren nadat ik onder narcose werd gebracht, is dat ik weer wakker werd op de intensive care. Ze vertelden dat alles goed was gegaan en ik was zo blij! Ik bleef maar zeggen: ‘ik ben mama!’ De kinderarts vertelde later dat ze het nog nooit had meegemaakt dat een mama zo snel helder was na een keizersnede en al meteen zo’n grote lach op haar gezicht had! Toen ik ongeveer een halfuurtje wakker was mochten jij en papa komen omdat ik zo nieuwsgierig was naar jou.
Eerste kennismaking met mijn kindje
Toen jullie eenmaal bij mij waren werd je op mijn borst gelegd, dat was om 05.01 uur. Daar was je dan… Ik was zó trots! Ik kon je alleen nog niet zo goed zien; mijn bril had ik nog niet teruggekregen na de operatie. Na een kwartiertje werd mijn bril gehaald en kon ik je eindelijk goed bekijken. Je was heel klein maar had zo’n mooi gezichtje…! Mama was meteen verliefd op je. Een halfuurtje later werden we naar onze ziekenhuiskamer gereden. Toen we eenmaal op onze kamer waren mocht papa jouw navelstreng symbolisch door knippen met de schaar die we van de geboortefotograaf gekregen hadden. Daarna belden we onze familie om te vertellen dat jij geboren was!
We konden nog niet veel met je knuffelen omdat je vooral in de couveuse moest blijven liggen.
Doordat je zo klein was kon jij je lichaamstemperatuur nog niet goed op pijl houden en kreeg je het snel te koud. Ook kreeg je een infuus met glucose in je handje omdat je lijf te veel insuline aanmaakte waardoor je te weinig suiker in je bloed had. Daar werd je heel slaperig en suf van. Dat was heel naar om te zien. Het infuus zorgde ervoor dat er constant suiker in je lijfje werd gespoten waar je van opknapte. Maar uiteindelijk moest je lichaam er zelf voor gaan zorgen dat je bloedsuikerspiegel op pijl bleef! Toen ze het infuus even weghaalden bleek dat je lijfje het nog niet zonder infuus kon dus werd deze snel weer aangesloten. Deze middag is de geboortegraaf nog een poosje geweest om foto’s te maken voor op jouw geboortekaartje. Het zijn heel mooie foto’s geworden waarop het infuus dat ze net hadden geprikt helemaal niet te zien is. Ook heeft ze wat foto’s gemaakt waarop mama jou vasthoudt. Die foto’s ontroerden mij heel erg. Ik wilde jou al zo lang zó graag en nu ging alles zoveel anders dan ik ooit had kunnen denken…!
