Het is september 2014 wanneer ik kennismaak met Sharon en Roman. Ze zijn in verwachting van hun tweede kindje en het is Sharons droom de geboorte van hun kindje te laten vastleggen. Na een heerlijke zwangerschap en een voorspoedige geboorte wordt op 2 september 2015 Mason geboren. Een klein lief en gezond mannetje. Hun geluk kan niet op. Ze genieten samen van een heerlijke kraamtijd en eigenlijk voelt alles perfect.
Een bericht dat je nooit hoort te krijgen…
Het is een gewone doordeweekse dag begin oktober wanneer ik een berichtje krijg van Sharon: “Mirjam, ik weet niet waarom ik jou een berichtje stuur maar Mason is opgenomen in het ziekenhuis en het gaat helemaal niet goed”. De avond ervoor blijkt Mason zijn flesje niet goed leeg te drinken en hij lijkt ziek te worden. Niet zo gek in een periode waarin meer mensen verkouden zijn. Maar Roman maakt zich zorgen en besluit Mason die nacht tussen hen in te laten slapen zodat ze hem goed in de gaten kunnen houden. De nacht verloopt redelijk rustig maar wanneer Sharon in de vroege ochtend naar Mason kijkt gaan alle alarmbellen bij haar af. Hij voelt kil, klam en dit voelt helemaal niet goed.
Niet veel later zijn ze aangekomen in het ziekenhuis waar ze binnen enkele ogenblikken wordt medegedeeld dat Mason naar een gespecialiseerd ziekenhuis moet gaan. Anders sterft hij binnen enkele uren. Bij aankomst in het academische ziekenhuis blijkt ook daar dat ze Mason niet kunnen helpen. Hij blijkt op onverklaarbare wijze al meer dan 36 uur in een hartritmestoornis te zitten en de enige kans die Mason nu nog heeft is een overplaatsing naar Nijmegen. Met spoed wordt hij naar Nijmegen gebracht en ik beloof Sharon zo spoedig mogelijk naar Nijmegen te komen. Daar eenmaal aangekomen zie ik Sharon en Roman aangeslagen in de wachtruimte zitten. Ze proberen me voor te bereiden op wat ons te wachten staat. Ze geven direct aan dat Masons kans op genezing heel erg klein zijn.
Onherkenbaar en zoveel verdriet
Wanneer we de kamer binnenlopen waar Mason ligt is me direct duidelijk dat de kindjes hier heel, heel erg ziek zijn. Mason is bijna onherkenbaar en aan zijn kleine lijfje zitten ontelbaar veel slangetjes en draadjes. Hij heeft een hele lange rij met medicijnen. Aangeslagen vertrek ik die avond naar huis. Hoe is dit mogelijk? Het is toch gewoon niet voor te stellen dat Mason het waarschijnlijk niet gaat redden.
De komende uren zijn cruciaal en ik geef bij Roman en Sharon aan dat ze op ieder moment mogen bellen.
Het is donderdagochtend 8 oktober 2015 wanneer Sharon huilend opbelt: “Mirjam, hij gaat het niet redden, zijn strijd is ondraaglijk zwaar en uit liefde laten we hem los”..….. Zoekend naar de juiste woorden die er gewoon niet zijn, beloof ik ze zo snel mogelijk te vertrekken om alle laatste momenten van hun samenzijn voor ze vast te leggen. We worden geconfronteerd met de keiharde realiteit van afscheid nemen. Een ondraaglijke taak voor ouders. In alle rust en liefde omringd door een liefdevol team van artsen neemt Mason in de armen van zijn ouders afscheid …
Uit liefde losgelaten
Het is met woorden niet te beschrijven hoe intens verdrietig en aangeslagen Sharon en Roman zijn. Wanneer Roman in een gesprek tussendoor laat vallen dat hij twee dagen later weer zal moeten werken is dit iets dat we niet mogen laten gebeuren. Uit onmacht dat we helemaal niets voor deze ouders en hun verdriet kunnen doen, stellen we samen met Verloskundige praktijk La Vie voor of we een donatie-actie voor ze mogen opstarten. Een moeilijke beslissing maar we zijn ervan overtuigd wanneer ouders in Nederland van deze situatie afweten er heel veel mensen willen bijdragen om deze ouders de rust te gunnen die ze nodig hebben. Het verdriet en de pijn kunnen we niet voor ze wegnemen. Maar we kunnen wel onze krachten bundelen zodat Sharon en Roman zich even niet druk hoeven te maken over de vaste lasten. Een periode van verlof waarbij ze de kans krijgen met elkaar te zijn.
Nadat we in de late avond van 9 oktober via een eerste bericht op sociale media onze hulpvraag kenbaar maken is het niet te beschrijven wat er gebeurt. Vanuit heel Nederland en zelfs vanuit verschillende andere landen leggen betrokken mensen geld bijeen. Het gaat zelfs zo snel dat we binnen een week de hulpvraag stopzetten en we ons beoogde doel hebben behaald; een aantal weken rust voor dit gezin. Hartverwarmend is het dat naast alle verschrikkelijke gebeurtenissen in de wereld mensen zo bereid zijn om zonder eigen belang ouders in nood te helpen. De tijd die Roman en Sharon samen met hun oudste kindje Jaxon nu hebben, gebruiken ze ontzettend goed. Ze praten, wandelen, huilen en praten ontzettend veel in deze periode. Het verdriet is er en blijft, maar ze hebben elkaar en dat geeft ze de kracht om op te staan en er te willen zijn. En heel langzaam durven ze weer van hele kleine dingen te genieten.
Moeder maar je kinderwens is niet vervuld…
Ze nemen ook de tijd om vooral heel veel te kunnen praten over het gevoel dat achterblijft. Je bent zwanger geweest, je bent bevallen, je bent moeder geworden maar je hebt weer afscheid moeten nemen. De intense kinderwens is niet vervuld, een leegte blijft achter die alleen ouders die dit hebben meegemaakt kennen.
De maanden gaan voorbij en we blijven contact houden met elkaar. Sharon vertelt me ook meerdere keren dat de kinderwens blijft. Maar ze zijn bang, willen Masons plekje in het gezin niet vervangen. Maar ze zouden zo graag nog een broertje of zusje voor Jaxon en Mason willen.
Een derde zwangerschap
Begin oktober is het zover, Sharon en Roman zijn in verwachting van hun derde kindje. Dolgelukkig zijn ze met de zwangerschap. Een nieuw begin, een nieuwe periode met nieuwe herinneringen komt eraan. Mason zal in ieders hart een belangrijk plekje blijven behouden en altijd een belangrijke plaats innemen in hun gezin, maar er mag ook weer plaats zijn voor blijdschap en vreugde. De maanden die volgen vliegen weer voorbij en wanneer ze ook nog het nieuws krijgen dat ze dit keer een meisje verwachten kan hun geluk niet op. De zwangerschap verloopt goed en net als Jaxon en Mason zal ook dit geen flink kindje worden. Daarom wordt er besloten om de conditie van hun kindje de laatste weken intensief te controleren, om zoveel mogelijk te kunnen uitsluiten. Praktisch heeft het een hele impact om meerdere keren per week naar het ziekenhuis te moeten gaan, maar ze hebben het er allemaal voor over.
Gezien de grootte van hun kindje wordt besloten om de geboorte met 37 weken in te leiden. Zondagavond 14 mei mogen ze zich melden in het ziekenhuis waarna haar lichaam zal worden voorbereid op de geboorte door middel van het plaatsen van een ballonkatheter. Op maandagochtend blijkt ze 4 centimeter ontsluiting te hebben en lijkt het erop dat de weeën langzaam beginnen, maar dit zwakt later in de ochtend toch weer af. Omdat we allemaal weten dat wanneer de weeën beginnen Sharon waarschijnlijk binnen no-time zal gaan bevallen besluit ik rond 09:00 uur al te gaan werken in het ziekenhuis.
De bevalling is gestart
Rond 11:50 uur is het zover en worden de vliezen gebroken, het komende uur zal er afgewacht worden of de weeën vanuit zichzelf gaan beginnen. Rond 12:48 uur stap ik samen met de verloskundige de verloskamer binnen. Met gezonde spanning wachten Sharon en Roman de goede weeën af. Vanaf binnenkomst is de klik er weer met de verloskundige en ik kan heerlijk rustig op afstand alle mooie momenten voor ze vastleggen. De kleertjes worden klaargelegd en ze worden nog even op de hoogte gebracht van een aantal procedures die standaard zijn en waar ze niet van hoeven te schrikken. Het is 14:30 uur wanneer Sharon aangeeft nu toch wel weeën te voelen.
Roman komt iets dichterbij zitten en zijn gezicht laat weer die blik zien. Je ziet dat hij het echt vreselijk vindt om Sharon pijn te zien hebben. Snel beginnen de weeën krachtig te worden en langer te duren. Met een blik geeft de verloskundige al aan dat het niet zo lang meer zal duren en ze steekt vier vingers op. Vóór 16:00 uur al? Ik ben benieuwd …
Een meisje…
Staan is inmiddels niet meer fijn en Sharon gaat op bed liggen, de weeën zijn nu zo krachtig dat ze twee handen nodig heeft om in te knijpen en Roman en de verloskundige staan aan haar bed. Het is 15:43 uur, volledige ontsluiting en bij een wee is er al een klein stukje van het hoofdje te zien. Een paar flinke weeën later wordt om 15:48 uur hun meisje geboren! Krachtig laat ze van zich horen en ze heeft een perfecte start! Roman en Sharon kunnen het niet geloven. Ze is er en ze ligt in hun armen. Ze mag de naam Ivana Uranka dragen en dit meisje laat na een moeilijke periode de zon weer schijnen. Zoveel blijdschap en zoveel liefde, een voorrecht om dit te mogen vastleggen.
Lieve Sharon en Roman, van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie meisje Ivana. Negen maanden hebben jullie naar dit moment toegeleefd, een meisje zo welkom en zo liefdevol ontvangen. Ik wens jullie heel veel geluk samen. Bedankt voor jullie vertrouwen!
– Liefs Mirjam –
