Na verschillende kijkoperaties en onderzoeken in verschillende ziekenhuizen, mede door de problematische menstruaties, worden we verwezen naar een ziekenhuis waar IVF gedaan kan worden. De boodschap was duidelijk: een spontane zwangerschap zit er echt niet in. Zelfs vóór de intake krijgen we de keiharde boodschap: “De helft van de stellen die zich hier melden krijgen een kind en de andere helft niet. Maar wees vooral positief en laat het los” … Stomverbaasd kijken we elkaar aan door de impact van dit advies: “Laat het los”. Alsof dat gaat, het loslaten …
Een stap te ver, of toch niet
Ooit riepen we dat IVF echt een stap te ver was. De gedachte aan deze vorm van medicalisering bij mijn lichaam, dat al zoveel moeite heeft om de natuurlijke processen te doorstaan, dat is vragen om problemen. De optie om mijn baarmoeder eruit te laten halen klonk ook erg aanlokkelijk. We hebben immers een mooi druk leven. Om de week de zorg van een fantastisch meisje en geweldig lieve vrienden en familie waardoor ons leven al goed vol aanvoelt … We zaten ook niet op één lijn met de kinderwens. In hoeverre koste wat kost, waar gaan we de lat leggen? En hoeveel risico’s willen we nemen?
De opmerking: laat het los. Inmiddels lijkt het een standaard zinnetje dat hoort bij ongewild kinderloosheid. Net alsof je in je cyclus kan loslaten dat je je eisprong voelt, je vaginaal slijm je vertelt dat er een eisprong is, je overal baby’s en zwangeren ziet, je in zowat elke reclameblok en elke film baby’s of zwangerschappen te zien krijgt. Beiden weten we inmiddels dat loslaten alleen maar lukt in het stadium dat je eigenlijk alle hoop verloren hebt.
Alle tips van mensen zonder medische kennis die je naar je hoofd geslingerd krijgt, worden irritant naar verloop van tijd, Ja, we hebben inmiddels alle opties geprobeerd. Van natuurartsen, chiropractors, acupuncturisten, energiebehandelingen, natuurproducten om sterkere eicellen en zaadcellen te kweken, vaginale crèmes om de barrière van de zuurgraad weg te nemen. En ja, jij kent vast een andere die ons wel kan helpen in deze strijd. Ik hoor mezelf heel beleefd zeggen dat ze me de gegevens anders maar moet sturen. Inwendig schreeuw ik dat ik het niet meer wil horen.
Maar joh, laat het los
We krijgen drie betaalde pogingen. Voor wensouders die geen eigen bijdrage kunnen leveren aan behandelingen houdt het op. Wat zijn we ons ervan bewust hoe frustrerend het niet moet zijn voor wensouders die gewoon niet verder kunnen. Die wel willen, maar financieel gewoon niet verder kunnen als de drie pogingen op zijn. Wat zijn we bevoorrecht dat we die druk hierin niet hoeven te ervaren. Het voelt zo oneerlijk dat iemand van 80+ nog operaties krijgt die duizenden en duizenden euro’s kosten om levensverlengend nog wat jaren te krijgen, terwijl deze aandoening op zo’n jonge leeftijd al een stempel drukt. Dat je geen kansen meer krijgt enkel omdat je het niet kan betalen. Ik ben op de hoogte van de onderzoeken. Er is na drie onsuccesvolle pogingen nog maar een kleine kans dat je zwanger raakt. Maar A een kans is een kans en B de optie om een bevruchte eicel te kunnen invriezen zodat het draagmoederschap een optie wordt, vervalt dan ook. Hoeveel stress geeft dat dan? Maar joh, laat het los!
We krijgen de mededeling dat de kans op een zwangerschap 1 op 40.000 is. Oké, tijd om na te denken over welke opties er nog meer zijn. De problemen stapelen zich nog verder op. Door een liesbreukoperatie zijn er geen zaadcellen meer in het sperma en is IVF niet meer mogelijk. We moeten over naar ICSI d.m.v. TESE. De kansen worden kleiner en de risico’s worden nog groter. We besluiten ons traject te vervolgen in het buitenland, waar ze net iets verder zijn met de TESE en ICSI op dat moment.
Pijnlijke opmerkingen
Ondertussen heeft volgens onze omgeving onze relatie het punt bereikt van kinderen krijgen. Met als gevolg dat we in dit al heftige traject regelmatig de vraag krijgen: “Wanneer beginnen jullie nu eens aan kinderen?” , “Zeg, nu je broer een kind heeft, wordt het toch wel eens tijd voor een neefje of nichtje niet?”, “Jullie zouden toch moeten weten dat je niet te laat aan kinderen moet beginnen, denk aan de risico’s”. De vragen worden steeds pijnlijker en komen steeds regelmatiger op ons pad. We zijn op het punt beland waarvan we meerdere keren hebben gezegd: “Als we tot dit hier komen, dan stoppen we, er zijn grenzen”. En toch verleggen we keer op keer deze grens omdat de wens zo groot is.
Terwijl de vragen over onze kinderwens maar doorgaan, verdiepen we ons daarnaast in adoptie uit het buitenland en zelfs het draagmoederschap. We lopen tegen heel wat problemen aan. Adoptie starten met de leeftijd van inmiddels 40 voelt aan als kansloos. Zeker als de insteek een baby’tje is. Daarnaast is mijn beroep niet echt een pre voor een adoptiebureau. En er zijn tal van wetten en regels die het echt moeilijk maken. Ons gevoel erbij: legale kinderhandel. Hierin kan de wereld ons inziens echt nog verbeteren. De spookverhalen van landen waar weeshuizen extra slecht gehouden worden. De landen waar het echt nodig lijkt te zijn geen adoptielanden zijn. En de wetten die de ouders bedenktijd geven na de adoptie en we dus niet gegarandeerd zijn dat we het kindje dat we dan opnemen in ons gezin ‘’mogen houden’’ is ondragelijk.
Het risico dat we na een aantal maanden of jaren zorgen voor een kind en dit kind alsnog kunnen verliezen, omdat de natuurlijke ouders altijd juridisch de ouders blijven, kunnen we niet dragen. Deze optie valt voor ons af. (Inwendig lachend als een boer met kiespijn vraag ik me toch af of we ooit in de toekomst niet ook deze grens zullen verleggen.)
Andere opties
Draagmoederschap is een onderwerp apart. Ook helemaal niet transparant. We schakelen hulp in van juristen die ons kunnen helpen in het megaweb van wetten en regels. Ik heb geen moeder of zus die dit kan doen voor ons. We hebben zelf geen goede eicellen en geen goede zaadcellen. In Nederland houdt het sowieso op. Amerika, daar komen we verder. Het is ook heel kostbaar en heel onzeker, maar er is een kans. De optie die we eerst willen proberen is zolang met hormonen sleutelen dat er een keer een goede eicel bevrucht kan worden. Innesteling zal gezien mijn slecht functionerende lijf het lastigste stuk worden. (Een heel ver van ons bed show op dit moment.) Dus als we eenmaal op een punt komen waarbij we mijn lichaam eicellen kunnen laten maken is dit wel een heel goed idee! Hoop doet leven … Het voelt als dromen … De keiharde realiteit, geen goede eicellen na alle hormooncocktails door zoveel verschillende artsen/ziekenhuizen zorgt dat we weer wakker worden.
Volgende week in deel 3 nemen ze ons mee in hun vervolgtraject op zoek naar die ene kans om dan toch hun kinderwens te kunnen vervullen. De volgende blog kun je lezen op zondag 26 november aanstaande om 20:30 uur op deze pagina en aangekondigd via onze facebookpagina.
