De kans op het krijgen van een kindje blijft. En bij iedere stap die we zetten zijn er steeds grotere hoeveelheid hormoonmedicaties nodig met de kans dat mijn lichaam gaat protesteren. Al snel hebben we door dat mijn lichaam steeds heftiger reageert als ik menstrueer. Het is welliswaar niet elke maand, maar als het er dan is moet ik met stel en sprong stoppen met werken en heb ik medische hulp nodig. Het bloedverlies en de pijn worden steeds heviger. Soms is het zo erg dat ik schreeuw om morfine.
Hoe ver willen we nog gaan
Mijn partner is zo lief, zo’n steun en staat er soms urenlang radeloos naast. Hij kan niet meer dan kruiken voor me maken, . Hoever willen we nog gaan? Elke menstruatie die ik moet ondergaan lijkt er 1 te veel. Die baarmoeder moet eruit! NU! De woorden van een van mijn eerder behandelend gynaecoloog dwalen rond in mijn hoofd. Eruit is eruit. De kans dat de eierstokken dan (nog?!) minder gaan functioneren is groot. EN het feit dat je nooit weet waar de wetenschap staat over 10 jaar doet me besluiten toch door te gaan met alle slopende procedures…
Voorafgaand aan elke ICSI poging worden er steeds weer wat onderzoeken gedaan. Zo wordt er standaard een uitstrijkje, bloedonderzoek, echo en een diagnostische hysterscopie uitgevoerd (een onderzoek waarbij de gynaecoloog met een dun buisje met daarin een cameraatje kijkt hoe de baarmoeder er uitziet)
Tijdens elk onderzoek vinden we steeds wel iets. Elk onderzoek wordt ook steeds pijnlijker. Het verloop van alles ziet er goed uit maar als het foute boel is gaat het ook goed fout.
Het zoveelste onderzoek na weer een uit de hand gelopen menstruatie laat 16 poliepen gezien. Pfff… 2 maanden geleden tijdens ditzelfde onderzoek zaten ze er niet. Over het algemeen zijn poliepen onschuldige woekeringen van slijmvlies. De meeste poliepen zijn goedaardig maar de verschijnselen zijn niet van baarmoederhalskanker te onderscheiden. Daarbij kunnen ze soms (ongeveer 1: 20 toch kwaadaardig worden) Aangezien ze er 2 maanden geleden nog niet waren en nu zoveel maakt dat de dokters zich er toch ongerust over maken.
Zegt mijn lichaam: “Het is genoeg?”
Als ze zich zo snel ontwikkelen zou het misschien toch wel kwaadaardig kunnen zijn. Het plan: geen nieuwe cyclus starten maar op kort termijn deze poliepen eruit halen. Ondanks dat ik echt niet het gevoel heb dat het kanker is maken de dokters wel even duidelijk dat ik er niet te licht over moet denken. Tegen mijn naasten zeg ik dat ik me er totaal niet druk om maak, maar heel diep van binnen duurt de week dat ik moet wachten op een uitslag veel te lang, misschien had ik maar niet zo hard moeten roepen dat ik die baarmoeder eruit wil, straks moet hij er wel uit en is het niet eens een keuze wat ik kan maken…
Ik ben blij dat ik inmiddels wel aan een paar mensen die heel dichtbij me staan heb verteld dat we toch een kinderwens nastreven. Een goede vriend van me ziet dat ik er toch wel mee zit. Zijn woorden geven toch wat rust: Misschien is dit je lichaam die zegt dat het nu echt genoeg is geweest. Zwanger worden zit er toch niet in en de kans op een bevruchtte eicel invriezen en naar Amerika sturen blijf je behouden. Ik heb weer wat rust en ik slaap weer. Een week later belt de gynaecoloog. De uitslag is goed, al het weggenomen weefsel was goedaardig. Geen kanker dus!
Dat hebben we weer gehad, nog even de routine echo en bloedonderzoek en we kunnen een nieuwe cyclus in. Dacht ik. De echo laat een enorme hoeveelheid aan cystes zien. 1 daarvan heeft een grote van 14 cm. Ook deze zal eerst operatief verwijderd moeten worden. Man, mijn lichaam begrijpt er niks van… Ik moet follikels aanmaken en geen cystes.. Ook deze worden weer operatief verwijderd.
De vragen worden steeds vervelender
Na de ingreep blijf ik elke dag beetjes vaginaal bloedverlies houden. Reden voor de artsen om toch nog een keer het uitstrijkje te herhalen. De telefoon gaat veel eerder dan afgesproken met mijn behandelend gynaecoloog. Ik weet al hoever het is. Zoals afgesproken verteld de dokter meteen wat er aan de hand is en wat we gaan doen. Kweekjes en bloedonderzoek worden weer ingezet. Hier komt niks uit. Het uitstrijkje zal herhaald moeten worden. Indien dit niet het geval is moet er chemo gestart worden. Weer moeten we een potje geduld openen. Ik heb gelukkig een druk leven en ben flink afgeleid door mijn werk. Wat waren we blij toen we te horen kregen dat chemo niet nodig bleek te zijn en dat mijn lichaam (nu we er geen hormonen in aan het duwen waren) het zelf opruimt.
Tijdens al deze onderzoeken zijn de vragen nog vervelender dan anders. Steeds vaker en vaker krijgen we ook de vraag of we niet eens aan kinderen moeten gaan beginnen. Ik ben nog jong gaat niet meer op, ik wil geen kinderen zorgt vaker voor een discussie dan dat het een antwoord blijkt te zijn. Meestal kwam ik nog weg met we zijn er mee bezig maar ik ben nu op een punt beland dat ik er klaar mee ben. Meer dan eens zeg ik nu gewoon waar het op staat: Ik ben onvruchtbaar verklaard.
Vragen naar een kinderwens
Meer dan eens zie ik de schrik, dit hadden ze duidelijk niet verwacht. De meeste mensen bieden meteen hun excuses aan voor hun vraag na mijn korte maar duidelijke antwoord. Het is ook nooit slecht bedoeld, ik snap het wel. Het is ook gewoon interesse tonen. En gelukkig voor de meeste mensen een vanzelfsprekend logische stap na samenwonen/trouwen. Dit is ook de reden dat ik mijn verhaal vertel via deze blog. Om besef te kweken dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is.
Dat er ondanks dat veel mensen spontaan zwanger raken er ook heel veel stellen zijn waar dit niet vanzelf gaat. En dat dit vaak niet gedeeld wordt. Vragen naar een kinderwens moeten we gewoon niet doen met z’n allen. Of je krijgt vanzelf de mededeling wel dat iemand zwanger is, en de mensen die dicht bij je staan en geen kinderen kunnen krijgen gaan het vanzelf met je delen als ze er aan toe zijn.
Volgende week zondag 3 december a.s. kun je deel 4 volgen van deze blog om 20:30 uur.
