Wanneer een kinderwens niet vanzelfsprekend is – deel 4

De tijd gaat snel, het aantal onderzoeken is inmiddels ontelbaar en via een omweg van verschillende ziekenhuizen in verschillende landen ben ik nu terecht gekomen in een ziekenhuis in Belgie.
Hier is een hele andere benadering. Ik moet er erg aan wennen. De benadering is niet echt één op één. De voorgesprekken krijg je met een arts, in tegenstelling tot de andere ziekenhuizen waar ik ben geweest was dit erg beknopt en zakelijk. Ook een duidelijke boodschap, voor de emoties die erbij komen kijken zijn er psychologen. Het medische stuk is voor de gynaecologen.

Een kaartje met een tijdstip

In dit ziekenhuis kreeg iedereen die een IVF/ICSI cyclus inging een kaartje met een tijdstip. Wie het eerst in het desbetreffende tijdsblok aan de beurt was ging een van de kleedkamers in, dan kon je je alvast van je onderkleding ontdoen.  Dan kwam je snel voor een echo bij de arts, je ging daarna bloedprikken en er werd in een paar woorden verteld hoe het ervoor stond. In eerste instantie voelde ik mij niet comfortabel met deze manier. Heel onpersoonlijk, geen ruimte voor vragen, beleid werd totaal niet besproken met mij en moest het maar laten gebeuren. Na de eerste cyclus kwam er rust. Ik wist hoe en wat, vragen stellen kon ik voor en na de cyclus maar niet echt tussendoor en het grote voordeel was dat je in een ruimte zat met allemaal vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen.

Dagelijks naar het ziekenhuis in alle vroegte, een vak met dezelfde vrouwen maand in maand uit zorgde ervoor dat ik een band begon op te bouwen met de vrouwen die hetzelfde traject ondergaan. In mijn directe omgeving zag ik geen vrouwen die ongewild kinderloos waren. En hier zaten alleen maar vrouwen die precies wisten waar ik het over had. Iedereen had andere kansen, een ander voorafgaand traject, een andere visie en wat erg opviel hele andere emoties als we erover in gesprek gingen.

Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen

Wat we allemaal gemeen hadden was dat we zeker wisten dat het krijgen van kinderen zeer oneerlijk verdeeld was en dat de vraag ‘’wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen’’ echt verboden zou moeten worden. Zeker omdat gevoelsmatig bijna aanvoelt als kritiek. Na wat voorbeelden doorgenomen te hebben met z’n allen hebben we afgesproken dat als onze reis naar een kindje krijgen is afgelopen we hoe dan ook minstens 3 personen gaan vragen of ze die vraag nooit meer aan iemand willen stellen. In de hoop dat een paar mensen bewust worden van wat die vraag met iemand kan doen en deze niet ‘zomaar’ gesteld wordt.

Ikzelf ben weerbaar geworden tegen deze vraag. Mede door mijn beroep word die vraag zo vaak gesteld. Heb je al kinderen? Wanneer ga je dan beginnen aan kinderen? Hoeveel kinderen wil jij later? Word tijd gezien je leeftijd he om eens te gaan beginnen ect… Ik heb mijn antwoord klaar. Zeker in de periodes dat je met allerlei onderzoeken bezig bent en onder een mega dosis hormonen zit is die vraag niet leuk. Ohh je bent opgeblazen vandaag, ben je zwanger? Is overigens ook geen leuke vraag!

Ik spreek met vrouwen in hetzelfde traject die letterlijk niet meer kunnen functioneren door het niet vervullen van hun kinderwens . Vrouwen die verjaardagen mijden omdat ze bang zijn voor ‘de vraag’, geen vreugde voelen bij een zwangerschap of geboorte bij een familielid en gewoon niet kunnen doen alsof ze blij zijn voor hun zus/nichtje/vriendin ect (terwijl ze in hun hoofd wel proberen blij te zijn maar het gewoon niet lukt). De deur bijna niet uit durven omdat ze bang zijn voor de vele vragen die op ze afkomen. En al helemaal breken bij het advies van vrienden of familie die zeggen als ze besloten hebben om het te vertellen dat ze bezig zijn met IVF en het lijkt niet te lukken “ Ach, er zijn zoveel dingen in het leven”.

Onuitgesproken pijn

Ik ben vrouwen tegengekomen die verhuisd zijn uit Nederland naar België zodat ze nog een keer IVF konden doen aangezien de Nederlandse zorgverzekeraars maar 3 pogingen vergoeden, vrouwen die  zich depressief hebben laten verklaren door hun onvervulde kinderwens en mede door ‘’de vraag’’ gewoon niet meer de kracht hebben om te gaan werken, vrouwen die tegen hun omgeving maar blijven zeggen dat ze totaal geen kinderwens hebben om het echte probleem niet te hoeven aankaarten. Vrouwen die om een onnozele reden ruzie hebben lopen maken met familie zodat ze een reden hadden de vreugde van het hebben van kinderen niet meer te hoeven meemaken.

Waar we het ook over hadden als je iets ouder wordt dat het dan lijkt alsof iedereen en alles om je heen lijkt te leven voor kinderen.: van zwangerschap tot kraambed van krampjes naar eerste stapjes, eerste tandje, school, zwemdiploma halen. Op Facebook, Instagram ect zie je ‘alleen maar’ echo foto’s en babyfoto’s voorbijkomen. In veel reclames op televisie, films, series ect komt het onderwerp zwangerschap en baby’s terug.

En een greep van antwoorden van mensen om ons heen als je dan verteld dat je niet zwanger kan raken wat ook echt niet goed voelt: Eet je dan wel gezond?  Dan kan je tenminste carriere maken, accepteer het maar gewoon, dan is dit waarschijnlijk je lot, je kan genoeg andere dingen doen met je leven, wat een heerlijk rustig leven krijg je dan, geen kinderen? Heerlijk!, dan word je toch gewoon een geweldige tante?, je mag die van mij zo vaak lenen als je wilt, wat scheelt je dat veel geld.

De leegte in de toekomst

Waar ik zelf het meeste mee zit is de leegte in de toekomst. De komende jaren heb ik helemaal gevuld. Ik heb een druk leven en veel dingen te doen. Maar hoe zit dat in de toekomst? Hoe ziet het leven eruit als ik 60+ ben, waar anderen met kinderen en kleinkinderen in de weer zijn, waar ben ik/zijn wij dan? Eindig ik alleen in zo’n verzorgingstehuis waar ik als enige geen bezoek ontvang aangezien mijn vrienden dan ook oud zijn? Wat heeft het leven voor een doel gehad als je je niet hebt voortgeplant? Dit is het grootste knelpunt dat ik ondanks alle ellende en pijn blijf doorzetten. En wat prijs ik me zo intens gelukkig met mijn bonusdochter. (Natuurlijk de allerleukste, allerliefste van de hele wereld en besef ik weer wat voor een geluk ik wel heb dat iets van die leegte sowieso een beetje gevuld is in mijn leven) En wat erg is het toch voor die mensen die hier naast me zitten en het niet hebben. Ze weet het niet mijn stiefdochter maar wat maakt ze het leven en dit traject voor ons makkelijker. Mijn vriend is al papa, en ik voel me echt een bonusmama. Na al die jaren zie ik in ieder geval mijn stuk van de opvoeding al terug. Genetisch of niet. Ze is toch echt ook een stukje van mij!

Met Mirjam van Pure life deel ik al een geruime tijd het traject waar ik inzit. We hebben ook afgesproken dat ongeacht hoe dit traject afloopt ik mijn verhaal deel op haar pagina aangezien ze een groot bereik hier in het land heeft. De vraag: wanneer ga jij aan kinderen beginnen ik welke vorm dat ook gegoten kan echt een klap zijn voor iemand. Dus aan iedereen die dit leest vraag ik met klem om deze vraag niet zomaar te stellen aan iemand. En wat zou het leuk zijn, als ik de eerste reportage zal zijn die met een kindje van een draagmoeder thuis kom. Het idee alleen al hoe mijn partner me dan zal aankijken verwarmt me van binnen. Dromen…..

Volgende blog 10 december neem ik jullie verder mee in het traject waar ik inzit, de nieuwe ICSI cyclus word dan beschreven. Aan het einde van de blog ben ik niet meer anoniem en hoe het dan ook afloopt ik wil dat iedereen die me kent weet waar ik mee zit en ik duim mee dat ‘ de vraag’ mij in de toekomst hiermee bespaard gaat blijven.

Ook een geboorte fotograaf bij jouw bevalling?

Meer informatie over geboortefotografie:

Verder lezen:

error: Deze content is beveiligd