We hebben even een pauze ingelast. De drukte op mijn werk liet even een nieuwe cyclus niet toe en voor mijn lichaam is het ook noodzakelijk dat er even rust komt. Besloten wordt om de pil te starten zodat een menstruatie uitblijft en mijn lichaam de kans krijgt om zich te herstellen van het ruime bloedverlies. Ik blijf wat onregelmatig bloedverlies houden wat niet vreemd is want mijn lichaam zou mijn lichaam niet zijn als hij zou doen wat de ingenomen hormonen zouden moeten doen ?
Een naar gevoel bekruipt me
Mijn collega’s riepen het al weken, dat ik me toch echt moest gaan melden bij de gynaecoloog maar ik wilde wachten, wachten tot er rust was, tot ik er weer klaar voor was. Tot me ineens een naar gevoel bekroop, ik maakte een afspraak en er werd een uitstrijkje gemaakt. Toen de telefoon ging, veel eerder dan de gemaakte belafspraak wist ik genoeg. En ja hoor, een twijfelachtige uitslag: het hing tussen een papp 3b-papp 4. Maar beiden waren niet goed. Ook waren er wat schommelingen in de bloedwaardes. Er werd besloten een lisexercisie te doen. Een lisexcisie is een poliklinische behandeling van afwijkingen aan de baarmoedermond, hierbij wordt een oppervlakkig stukje weefsel van de baarmoederhals weggenomen.
In de tussentijd werd ik opgevolgd, mijn lichaam was rare dingen aan het doen. Ondanks de anticonceptiepil ging mijn lichaam een eigen cyclus starten waarop besloten werd een semi-natuurlijke ICSI cyclus te starten. We mochten weer een tasje met allemaal hormonsters gaan halen. Elke dag zette mijn partner de injecties, elke injectie ging me door merg en been. Ik had dit keer er echt moeite mee dat ze gezet moesten worden. Ik had de neiging om de injecties weg te slaan voordat ze in mijn lichaam zaten. Mijn partner moest echt boos worden om me rustig te krijgen. Zodra de spuit erin zat begon de pijn in de eierstokken al na enkele seconden. En dan moesten we nog de andere 1 of 2 spuiten met andere medicatie ook nog zetten.. Ik sliep nauwelijks van de lichamelijk pijnklachten, ik kon niet op mijn rug liggen door de pijn in de eierstokken en niet op mijn buik door de pijn aan mijn borsten. Alle tips probeerde ik, koolbladeren in mijn BH, coldpacks op mijn buik en een warme kruik in mijn rug, het hielp niks en medicatie werd afgeraden..
De pijn wordt langzaam echt te veel
Godzijdank was het dit keer een zeer korte tijdsperiode. De kleine blaasjes werden als snel follikels, we geloofden onze ogen niet, ook mijn behandeld gynaecoloog kon het niet geloven. Ineens deed mijn lichaam het tegenovergestelde van wat hij normaal deed. Van geen of een enkele follikel maakte mijn lichaam ineens zoveel follikels aan dat we ze niet meer konden tellen. Doordat het zo snel ging waren de artsen wel bang dat de follikels wellicht leeg zouden zijn en er misschien geen of onrijpe eicellen in zouden zitten. Het maakte me niks meer uit, dit moest eruit, en snel! De pijn werd langzaam echt te veel. De follikels waren van de ene op de andere dag ook zo groot geworden dat er ook besloten werd de punctie een dag later te doen. Doordat het er al zoveel waren werd er besloten om dit keer niet de gebruikelijk pregnyl te injecteren maar een subtieler hormoon.
De laatste slapeloze nacht ging in, De ingreep werd uitgevoerd en hierbij werden de follikels uitgezogen. De ingreep werd wat bemoeilijkt door allemaal verklevingen maar toen ik wakker werd na de narcose hing mijn vriend lachend boven mij, 18 eicellen schat! (ik ben een zeer lange uitslaper na een narcose vandaar dat de aantallen al bekend waren). Ik voelde alleen maar pijn, tegelijkertijd had ik zoveel moeite om wakker te worden en ik kon het niet beseffen. Ik zakte weer even weg en toen ik opnieuw wakker werd en ik nog even iets voor de pijn gekregen had moest ik het toch nog eens vragen, zei je nu net 18 eicellen?! Ik kreeg een kus op mijn voorhoofd en kreeg toestemming om me nog even te laten wegzakken..
Een paar uur later zat ik in de auto, vol ongeloof. Bizar dat mijn lichaam dan toch echt eicellen kon aanmaken. Mijn vriend wist het zeker, hier kwam een baby uit. Ik moest het nog zien, we hebben het hier wel over mijn lichaam. Dit is te bizar. De tijd zal het leren. Die stomme bloedingen en pijn, daar moest ik nu eerst vanaf. Ik wil naar bed! Nu!
Ik krijg stiekem hoop, te onwerkelijk dit
De volgende dag wacht er een lange dag van wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Mijn vriend heeft gezorgd voor een oppas voor me zodat hij zeker weet dat ik rustig blijf liggen (hij kent me te goed ?) en de dag ging maar niet voorbij. Eindelijk het verlossende telefoontje, van de 18 eicellen waren er 10! bevrucht geworden. De dame van het lab bracht het alsof we de jackpot gewonnen hadden. Mijn vriend straalde. Ik kreeg stiekem hoop, te onwerkelijk dit, maar zou dit dan toch betekenen dat er wellicht een embryo gemaakt kon worden?! De arts belde erna ook om ons wel even op het hart te drukken niet te veel te hopen. Dit is een unieke situatie en de eicellen hebben maar een korte tijd aangerijpt, dus eerst kijken of ze doordelen.
Er zouden weer vier dagen overheen gaan en dan zouden we gebeld worden door het lab om te horen hoeveel er nog aan het doordelen waren en welke dus bruikbaar zouden zijn. Een paar uur later werd ik al op de hoogte gebracht. Toen de telefoon ging was ik voorbereid op het ergste, dit kon immers nooit goed zijn! En dat was het ook niet, we kregen telefonisch de mededeling dat er nog maar 1 bevruchte eicel aan het doordelen was, en dat de kwaliteit hiervan zo slecht was dat hij in het lab niet verder zou overleven, de enige optie was om het direct terug te plaatsen. Oke terug bij af dus, ondanks dat het ergens niet als verassing uit de lucht kwam vallen voelde het wel wrang en nu leek het wel echt heel uitzichtloos. Als er na een ICSI poging, geen, 1 of 2 bevruchte eicellen niet doordelen is dat balen, maar als 10 nog niet voor een cryo haan zorgen is het toch echt hopeloos..
Tijd voor een goed gesprek dus, wellicht moeten we maar geen kind meer nastreven van ons eigen DNA. Hoe verder we het traject ingaan hoe vaker we denken een lichtpuntje te hebben hoe dieper het dal word en hoe meer uitzichtloos het allemaal word…
Volgende week zondag 17 december om 20:30 uur mogen we ze verder volgen in dit intensieve traject.