Deze poging is nog niet helemaal afgelopen en mijn hoofd zat meer bij de onrustige cellen en de pijn dan ergens anders. Het ene vruchtje, met de zeer slechte kwaliteit dat in het lab niet verder zou overleven ‘moest’’ direct teruggeplaatst gaan worden. We hebben serieus hierover getwijfeld, is dit wel zinvol? En mijn lichaam dan nog 2 weken belasten met nog meer hormonen na de terugplaatsing bij alles wat het al heeft moeten doorstaan?
Narcose en veel pijn
We besluiten het toch te doen. En de volgende dag gaan we terug naar het ziekenhuis om een poging te doen het bevruchte eitje terug te plaatsen in mijn baarmoeder. Helaas gaat het niet zo goed, bij het inbrengen van de tube die nodig is voor de terugplaatsing blijken er zoveel verklevingen te zijn dat er een bloeding ontstaat. Dit doet zo’n ontzettende pijn deze ingreep…. De poging wordt gestaakt en onder narcose herhaald. Doordat ik zelfs onder narcose teveel pijn heb (merk ik zelf niks van) en ook al lig ik vastgebonden teveel beweeg krijg ik nog wat extra narcosemiddel. Ze krijgen het klompje cellen met wat doorduwen toch geplaatst waar het moet zijn.
Na met moeite wakker te worden, (zeker na zo’n extra dosis narcose is dat een flinke klus voor mij) ontwaak ik met een ontzettende pijn in m’n buik. Even doorbijten, zo min mogelijk laten zien, want ik wil naar huis.. Eenmaal thuis gekomen moet ik voor het eerst sinds lange tijd er weer om huilen, gewoon van onmacht. Ik kan niks, zelfs niet werken wat echt een straf is voor me en op die pijn heb ik me echt zo verkeken. Mijn eierstokken lijken elk moment te gaan ontploffen zo voelt het. En voor wat, het is zoooo hopeloos allemaal…
Hormonsters
De dagen die volgen voel ik gewoon die “hormonsters” hun werk doen en ik kijk er alweer naar uit wanneer ik mag stoppen met het toedienen. Ik lijk wel gek, al die troep nog mijn lijf induwen voor iets wat al half dood was, en waarbij het moeilijkste stuk nog zou moeten komen. De innesteling.. dat zou al onmogelijk zijn met een vitaal goed delend klompje cellen. Wat zijn we nu eigenlijk aan het doen? Dit is zowieso geen optie meer, waarom zetten we dan tegen beter weten in nog iets terug en zit ik weer 2 weken vast aan hormonen. NOOIT MEER. Dit is de laatste keer dat we dit doen. Dat de artsen dit uberhaupt adviseren, en wat een redenatie.. anders is het toch dood dus planten we het maar terug. Weten ze wel wat ik moet doormaken nu? Op de bank liggen is al teveel! Ik word boos op mezelf. Kom op, zo ben je niet. Ik ga toch maar wat proberen te lopen.
Een aantal dagen later ziet de wereld er weer anders uit. De ergste pijn is weg, ik kan mijn werk weer oppakken en heb afleiding. Dan gaat de telefoon. Oh ja de uitslag van de testen! Gelukkig alles rustig bij de baarmoedermond en de test is positief.. euhhh test is postief? Vraag ik ook nog onnozel: of ik dan zwanger ben?! Euhh ja mevrouw, dat is wat een positieve test inhoud.
Misselijk en alles duizelt…
Ik ben in shock. Ik word er misselijk van en alles duizelt. Dit kan toch niet, dit zou onmogelijk zijn, in mijzelf een vruchtje van ons eigen DNA. Voor het eerst is er dus HCG (het zwangerschapshormoon) in mijn bloed te vinden. Wel was de hcg-waarde laag voor na een bevruchting en moest ik 2 dagen later opnieuw prikken. En ja hoor, verdubbeld… bizar! Wat betekend dat op dit moment iets aan het doordelen is IN MIJN LICHAAM!
De reactie van de arts maakt de impact “Ik had niet gedacht dat we jou zwanger zouden krijgen, al is het maar voor 1 dag”. De miskraamkans is heel groot dus we gaan afwachten.
Ongelofelijk, hoe kunnen we dit bereikt hebben met zo’n slechte kwaliteit eicel op een totaal verkeerd moment in mijn cyclus. Twee dagen later ben ik stiekem nog eens gaan prikken omdat ik echt bevestiging zocht. En het hormoon bleef stijgen.. Tja, dan maar gewoon even doorleven en er niet te veel proberen mee bezig te zijn.
Bloedverlies, veel, heel veel
Een dag later: ik krijg bloedverlies, veel, heel veel en ook flinke stolsel. Mijn partner kan zijn teleurstelling niet verbergen. Ik voel me bijna schuldig.. maar natuurlijk kan ik hier ook niks aan doen… Ik probeer mezelf te troosten met het feit dat we nog nooit zo ver gekomen zijn en dat zo’n slecht vruchtje van ons wellicht wel sterk genoeg moet zijn om in de toekomst toch in te vriezen en door iemand anders gedragen kan worden. Als het zo sterk is dat het tussen al mijn verklevingen en zeer slecht aangelegde slijmvlies kan innestelen moet het dan toch ook wel kunnen?!
Niemand neemt me dit meer af, ik ben wel mooi zwanger geweest. Toch wel stoer om te zeggen! En daarbij is het toch een soort van feest want ik kan mooi die hormonen stoppen en me hopelijk snel weer iets beter voelen.
Een aantal dagen later voel ik me nog steeds niet helemaal mezelf. Wat een mindfuck is dit dan.. is ben misselijk in de ochtend, de borsten lijken alleen maar gevoeliger te worden ipv dat het afneemt en ik voel me licht in mijn hoofd. Het bloedverlies heeft een aantal dagen goed doorgezet en lijkt nu te stoppen na een normale menstruatieperiode. Mijn partner vind dat ik dat ik mij moet laten nakijken, en dus gaan we maar op controle. Er volgen wat testjes waaronder een bloedonderzoek en een echo en wat blijkt: het hormoon blijft stijgen ondanks het bloedverlies.
Maar op de echo is niks te zien, ik zou ruim 6 weken moeten zijn nu als de zwangerschap intact was en dan hoor je een vruchtzakje met een dooierzakje, een vruchtje en zelfs al hartactie te zien.. maar we zien niks. Zelf met een echofunctie waarbij de doorbloeding gemeten word zien we niks in de baarmoeder zitten.
Conclusie: We hebben nog steeds een bevruchte eicel die zich verder deelt maar waarschijnlijk is de plaatsing niet in maar naast mijn baarmoeder gebeurd. Enige verklaring die nu overblijft is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap…
Mijn partner stort bijna in…
Op dat moment zie ik mijn partner bijna instorten, nu zijn we eindelijk zwanger en blijkt het verkeerd teruggeplaatst te zijn met als resultaat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. We kunnen echografisch nergens zien waar het dan zou moeten zitten. Het kan tussen de darmen zitten, achter de baarmoeder, overal. Er zit niets anders op dan weer een week wachten om dan zo te gaan ontdekken als het groeit waar het dan zit zodat we het kunnen verwijderen uit mijn lichaam.
Het is niet te beseffen, en bij deze optie had ik nooit stil gestaan omdat het voor je gevoel door een arts in de baarmoeder wordt geplaatst. Nu waren er wel verklevingen en ging het inbrengen heel moeilijk dus ergens valt het te verklaren. En wat blijkt, het komt echt vaker voor dat bij een terugplaatsing het toch buiten de baarmoeder bevind, ook met een soepel in te brengen poging is de kans zelf vergroot t.o.v. een natuurlijk bevruchting.
Een onvermijdelijke operatie zal moeten volgen als we weten waar het zich bevind in mijn buik. Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Ik zou nu bijna 7 weken zwanger zijn op basis van bevruchting, het hormoon blijft stijgen en we wachten in spanning op de echo: wanneer we beeld hebben bij de echo zien we iets wat ons hoofd allemaal doet tollen, wat is dat nu op het scherm….
Toch een héél klein vruchtzakje op het scherm?? Het klopt helemaal niet met het termijn, en de bevruchtingsdatum is gewoon heel zeker.. De artsen geven er geen stuiver meer voor maar ook nu kunnen we niks doen dan afwachtten.. Het zullen lange lange dagen worden voor er meer duidelijkheid is. En misschien moet ik toch maar weer gaan starten met de hormonen.. want die heb ik gewoon net zoals het foliumzuur niet meer genomen de afgelopen dagen!
Na de feestdagen meer duidelijkheid
We gaan de komende feestdagen heel even afwachten hoe alles zich gaat ontwikkelen en de volgende blog op 07-01 moet meer duidelijkheid geven en zal ik mezelf ook bekend maken. Want als ik zwanger ben mag de hele wereld het weten, maar als het nu fout gaat wil ik de vraag wanneer ga je aan kinderen beginnen niet meer horen! Dan ga ik iedereen die ik ken het hele verhaal laten lezen zodat er duidelijkheid is en er wat dat betreft hopelijk rust komt!
Op zondag 24 december a.s. is er dus geen blog i.v.m. de feestdagen. Deel 7 van deze blog zal geplaatst worden op zondag 7 januari 2018 om 20:30 uur.
