Een hele tijd geleden had ik met Mirjam afgesproken bij onze laatste poging tot het verkrijgen van eicellen dat we deze blog zouden maken. Zodat er voor mijn gehele omgeving duidelijkheid kwam. Stiekem ben ik deze pas gaan schrijven op het moment van de positieve test omdat we de kans op het krijgen van een kindje dvm een draagmoeder in het buitenland nog niet hadden opgegeven.
Vraag niet direct naar een kinderwens
Zoals eerder in de blog besproken hebben we in een van de ziekenhuizen intensief contact gehad met mede stellen waarbij een kinderwens ook niet vanzelfsprekend was. Lieve Lieve dames, ik heb me aan onze deal gehouden. Ik heb minstens 5 mensen geattendeerd op het feit dat een directe vraag naar een kinderwens erg pijnlijk kan zijn. Enkele van jullie waren niet meer in staat om te werken mede door de angst dat ‘’de vraag’’ gesteld ging worden. Ontweken feestjes, konden het niet opbrengen om naar zwangere vrienden te gaan, ontweken social media zodat je niet getagged ging worden in een berichtje wie volgend jaar zwanger zou worden. Vele van jullie begrepen niet dat ik als verloskundige kon blijven werken. Voor mijzelf is dit echter echt niet moeilijk. Ik kan het heel goed los zien, mijn eigen kinderwens met dat van anderen. Ik was zelfs (op een paar kleine deukjes na) immuun voor de vraag. Indirect was de vraag of ik het bijzondere proces van zwangerschap en geboorte zelf had meegemaakt.
Meer dan eens wilde ik de handdoek in de ring gooien en ik kan het nog steeds niet bevatten. IK BEN ZWANGER! Van een kindje van ons eigen DNA en dat groeit in mij. De hoop hierop hadden we gewoon niet meer. Het was een moeilijk begin en ergens durf ik het nog steeds niet te geloven. Elke keer als ik weer een bloeding heb denk ik dat was het dan. Het is dan ook niet een druppeltje maar echt met stolsels. Mijn hormoonspiegel is afwijkend en ook het feit dat het kindje niet groeide zoals het moest geeft niet echt vertrouwen.
Een uitgerekende datum
We hebben een beetje moeten gokken en de uitgetelde datum vastgesteld op 01-07. Nu is het duimen dat het kindje door blijft groeien in een normaal schema. Mijn partner is zo blij en kan me echt aankijken of ik een lopend wereldwonder ben. Hoe slecht ik me ook voel en eruit zie, in zijn ogen ben ik nu op mijn mooist ooit. Het werd pas echt werkelijk toen we mijn stiefdochter gingen vertellen dat ik zwanger was. Wat een geweldige reactie was dat! Net zoals toen we het mijn familie gingen vertellen. Iedereen vol ongeloof en super blij met het nieuws waarvan we gedacht hadden het nooit te gaan vertellen. Het kost me vaak moeite om er niet negatief over te praten. Ik mijn hoofd was dit zo uitgesloten en iedereen om me heen is nu zo hoopvol. Ik ben bang dat ik nog faal en mijn lichaam het kindje niet lang genoeg zal dragen en dat ik daarmee iedereen teleurstel. Het euforische gevoel wisselt zich af met angst. We houden ons maar vast aan de gedachte dat dit kindje wel heel graag wil leven. Het kon niet meer overleven in het lab en dan weet het tegen alle kansberekeningen in in mijn lichaam te gaan groeien. Het stuk waarvan de artsen hadden gezegd dat het onmogelijk was. Een goede eicel kweken was al bijna onmogelijk maar het allerlastigste zou het innestelen zijn…..
WE ZIJN ZWANGER
De zorg over de grens is afgesloten. Dankbaar dat we de zorg buiten de grenzen hebben mogen ontvangen wat in Nederland niet mogelijk was, nu is het tijd om de controles dichterbij huis te zoeken. Inmiddels heb ik mijn Intake gehad in het Zuyderland en mag ik gecombineerde zorg ontvangen van de gynaecoloog afwisselend bij mijn eigen collega’s. Starend met een glimlach naar de onvruchtbaarheidsverklaring ben ik nu 15 weken zwanger van een jongetje (zoo blij want dit kindje hoeft in ieder geval nooit ongesteld te worden ? )
In gedachten nog steeds bij alle lieve mensen die ik heb leren kennen die wel nog moeten knokken voor die ene positieve test een verzoekje vanuit mij: denk aub goed na voordat je de vraag stelt wanneer er een kindje gaat komen bij iemand!