Na de turbulente start door de groeivertraging van het kindje en het dagelijkse hoeveelheid bloedverlies moesten we ergens een knoop doorhakken om het mijn stiefdochter te gaan vertellen. Omdat het bloedverlies bleef aanhouden met soms een stolsel ter grote van een tennisbal was ik nog erg bang dat het kindje af zou komen. Maar waar ligt de grens dat om het te zeggen?
We hebben gekozen om het met 11 weken te gaan vertellen aan haar. We hadden ook geen smoesjes meer over. Ze benoemde de avond ervoor nog dat het wel zielig was dat ik voor de 3e keer die maand ongesteld was ? en de griep duurde ook al weken (zwangerschapsmisselijkheid en braken)..
We hadden afgesproken met mirjam dat we familiefoto’s zouden maken. We hebben toen een bord gemaakt met de tekst erop dat ze grote zus ging worden en deze na eerst wat standaard foto’s te hebben gemaakt voorgehouden. Ze mocht daarna lezen op het bord wat erop stond. Ik had geen idee hoe ze zou reageren; de wens voor een broertje of zusje had ze al meermaals aangegeven. Maar met wat smoesjes laten weten dat het voorlopig niet erin zat.
De ontlading was dan ook groot, haar reactie was echt onbetaalbaar! ? Super mooi vastgesteld en we moesten moeite doen om niet mee te huilen met haar. Plannen waren meteen daar; we moeten in de weekenden maar veel weg zijn zodat ze veel kan oppassen ? en het kleintje krijgt van alles aangeleerd de komende jaren.
De ontlading bij vrienden en familie was ook imens. Niemand had dit meer verwacht, het hoofdstuk was afgesloten en de verbijstering bij iedereen was groot.
Vandaag ben ik precies 16 weken. De laatste keer dat ik plas in een potje voor moeders voor moeders. De paniek van het bloedverlies word steeds minder en het vertrouwen iets groter. Sinds de bekendmaking vorige week staat mijn leven gevoelsmatig alleen nog maar uit zwanger zijn. Dinsdag ga ik weer naar de gynaecoloog in het Zuyderland voor een echo en een plan van aanpak. We tellen de weken af….
