Britt heb ik mogen leren kennen als de coole, hippe en vrolijke juf van ons tweede dochtertje. Vanaf het eerste schooljaar dat ze bij Britt in de klas zat, was ze nadat ze gewend was niet meer weg te slaan bij de juf. Geen dag eindigde zonder een dikke knuffel en als allereerste had ze door dat de juf weer coole nieuwe schoenen of nieuwe make-up had. Regelmatig had ik het met Britt over mijn werk als geboortefotograaf en ze volgde ook al een tijd mijn werk.
Naast alle liefde en tijd die ze dagelijks met veel plezier geeft aan haar klas van meer dan 30 deugnieten, heeft ze samen met haar man Oscar de wens om zelf papa en mama te worden. Ze hebben een leuke baan, mooi huis, zijn dolgelukkig met elkaar en zijn gezegd met een warme en liefdevolle familie. Nu de wens voor een eigen kindje steeds sterker wordt, duurt wachten zo oneerlijk lang.
Om je heen lijkt het wel of iedereen ineens zwanger is. Ondertussen gaan de maanden voorbij. Wanneer ze ruim een jaar verder zijn, komen ze terecht bij de gynaecoloog en begint de medische molen te draaien. Met als resultaat dat ze een aantal maanden later een positieve zwangerschapstest in hun handen hebben. Oscar is op dat moment voor zijn werk een uurtje van huis en had geen beter telefoontje van zijn allerbeste vriendinnetje kunnen krijgen dan het nieuws dat ze samen papa en mama gaan worden.
Een prille zwangerschap
Wanneer ze acht weken zwanger is, spreekt ze me met een enorme glimlach aan op school. “Heb je zo even tijd? Ik moet je iets vragen.” Dat stralende gezicht verklapte het direct en ik zei: “Is het echt waar?”. Probeer je dan maar eens rustig te houden als je het liefst van enthousiasme de hele school bij elkaar gilt :). Die stralende lach van dat moment is de zeven maanden die volgden niet meer weggegaan. De blijdschap met deze zwangerschap overschaduwde ieder zwangerschapskwaaltje en beiden willen ook niet weten of ze een zoon of dochter verwachten.
Niet alleen bij Britt en Oscar, maar ook bij de ouders en schoonouders brengt dit nieuwe leventje zo veel vreugde. De ouders van Britt en Oscar worden zelfs voor het eerst opa en oma. Wanneer Britts moeder vlak na het nieuws dat ze oma wordt in een piepklein winkeltje een houten hartje tegenkomt met de tekst “Zo voelt geluk” vertaalt dit precies hoe ze zich voelt. Ze neemt het mee voor haar dochter. De betekenis achter dit hartje maakt het voor Britt het mooiste cadeautje dat ze heeft gekregen en ze besluiten dit hartje te gebruiken voor de aankondiging van hun zwangerschap.
De uitgerekende datum komt dichterbij
Ze genieten van de zwangerschap en de maanden gaan voorbij. Voor we het weten is de maand van de uitgerekende datum aangebroken. En zelfs bij de verloskundigenpraktijk is iedere verloskundige aan het hopen dat dit bijzondere kindje in hun dienst valt. Vijf dagen voor de uitgerekende datum blijkt ze al iets ontsluiting te hebben en er wordt een poging gedaan de bevalling op natuurlijke wijze te starten, maar helaas heeft dit kindje nog geen zin om afscheid te nemen van de geboekte suite :).
Inmiddels is het 27 november één dag voor de uitgerekende datum. Het is nog redelijk rustig maar sinds die ochtend heeft Britt wel last van voorweeën. De nacht die volgt blijft mijn telefoon stil tot ik rond 05:51 uur een eerste berichtje van Oscar krijg. Britt heeft die nacht weinig tot niet geslapen en heeft om de 4 à 5 minuten weeën. We spreken af dat we elkaar op de hoogte houden. Wanneer ze rond 09:40 uur de weeën probeert op te vangen onder de douche komen ze regelmatig om de vier minuten. De uren gaan voorbij en regelmatig moet ik aan ze denken.
Lekker spul die pijnbestrijding
Tegen 16:00 uur besluiten ze met 6 centimeter ontsluiting naar het ziekenhuis te gaan en drie kwartier later wordt in het ziekenhuis besloten om te kiezen voor een ruggenprik. Het is druk in het ziekenhuis en daarom lukt het niet direct om haar aan een ruggenprik te helpen. Wanneer ik de kamer in kom is te zien hoe pittig de weeën zijn en dat langzaam ook de vermoeidheid invloed begint te krijgen. Ook de verpleging heeft goed in de gaten dat ze al heel wat uren aan het werk is en besluit daarom om alvast een medicatie te geven om net de scherpe randjes van de weeën af te halen. Nog steeds lacht en straalt ze wanneer de weeën even weg zijn. Ze gaat rechtop zitten in bed en ineens heeft iedereen in de gaten dat de medicatie goed werkt. Ze begint een beetje weg te dromen en ineens is alles een stuk fijner, haar ogen staan iets dromeriger en haar reactie is ietsje trager. De medicatie werkt goed :).
Gelukkig mag ze enige tijd later naar de anesthesie voor de ruggenprik en niet veel later zien we weer een opgewekte lachende Britt met een ijsje in haar handen. Omdat het nu wachten is op volledige ontsluiting en Britt ontzettend moe is, besluit ik zelf iets te gaan eten en ze een beetje rust te gunnen. De uren gaan voorbij en rond 22:00 uur heeft ze volledige ontsluiting. Er wordt nog heel even gewacht tot het kindje nog ietsje dieper in het bekken is gekomen om de laatste weeën niet te zwaar te maken. Aan de hartslag is toch te zien dat wanneer er gestart wordt met de laatste weeën het kindje net iets te vaak begint te reageren. Iedereen is het met elkaar eens, het wordt tijd om kennis te maken.
Ondanks de uren die achter haar liggen laat ze iedereen versteld staan met welke kracht ze de laatste weeën aangaat. De reserves van hun kindje beginnen op te raken en dus wordt er besloten een handje te helpen. Met wat extra hulp die geroepen wordt, zien we al heel snel een hoofdje geboren worden. Dit maakt ze nog nieuwsgieriger, want er is al te zien dat het kindje een prachtige bos haar heeft.
Dit is van ons
Bij de volgende wee mag Britt haar handen uitstrekken en heeft ze enkele seconden later hun kindje op haar borst liggen. Dolgelukkig, trots en dankbaar kijken ze elkaar aan. “Dit is van ons, we zijn papa en mama”, blijven ze herhalen. Ze kunnen het gewoon niet bevatten, op de uitgerekende datum op 28 november om 23:01 uur is hun wens in vervulling gegaan. Wanneer langzaam het besef is doorgedrongen dat ze ouders zijn geworden wordt het tijd om samen te kijken wat ze nu gekregen hebben: “Een meisje….”, ze hebben een meisje gekregen en tranen van geluk rollen over haar wangen. Ze hebben een dochter gekregen die de naam Moos mag dragen. Een prachtige bevalling met het mooiste resultaat dat we ons hadden kunnen wensen.
Nadat Moos aan alle kanten bewonderd is, is het tijd om de familie te bellen en niet veel later is de kamer gevuld vol familiegeluk. Alleen al het vastleggen van deze momenten is zo mooi. Een familie zo hecht door de vreugde die dit kleine meisje nu al geeft. Rustig verlaat ik de kamer en kijk ik nog even achterom naar dit familiegeluk. Iets beters hadden we ze niet kunnen wensen.
Lieve Britt & Oscar, nogmaals van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie meisje. Het was een voorrecht om de geboorte van jullie dochter en de vreugde die haar komst heeft gebracht voor jullie te mogen vastleggen. Geniet van ieder moment in deze bijzondere periode.
Welkom lieve Moos!
Mirjam
Birthphotographer and writer of Birth Stories
